रिमझिम गिरे सावन!

शहर सोडून बस आता हायवेला लागली होती. बसमध्ये सगळे मजमस्ती करत होते. कुणी अंताक्षरी खेळत होते, कुणी गप्पांमध्ये गुंग झाले होते, कुणी सेल्फी काढत होते तर कुणी पार्सल आणलेल्या वडापावांवर तुटून पडले होते. तो मात्र पुढे ड्रायव्हरशेजारच्या सीटवर बसून आजूबाजूच्या गोष्टी आपल्या कॅमेऱ्यात कैद करत होता. शहर सोडलं आणि बसने वेग पकडला. त्याने आपला कॅमेरा गुंडाळून व्यवस्थित बॅगमध्ये ठेवला आणि खिडकीतून बाहेर पाहू लागला. गाडी नाशिक हायवेवरून शिवनेरीच्या दिशेने उधळत होती. जसजसा वेळ गेला तसतसा गाडीतील गोंधळ कमी होत गेला. काही वेळाने बहुतेकांनी माना टाकल्या. काही सिनिअर लोक कसलीशी पुस्तकं काढून त्यात डोकं खुपसून बसली. तो ड्रायव्हरशी गप्पा मारत होता.
कंपनीत जॉईन होऊन काही महिनेच झाले होते. बाकीच्यांशी अजून त्याचं म्हणावं असं ट्युनिंग जुळलं नव्हतं. तो जरासा कलाकार माणूस होता. त्याला खरं तर फोटोग्राफर व्हायचं होतं पण शंभरातल्या नव्वद लोकांचं असच होतं. आपलं स्वप्न गुंडाळून त्याला सेल्स आणि मार्केटिंगसारख्या रुक्ष क्षेत्रात काम करत होता. आईवडिलांच्या अपेक्षा, जगाच्या 'यशाच्या' वेगळ्या व्याख्या आणि त्या त्या वयात चुकलेले निर्णय माणसांना अगदी विरुद्ध टोकाचं जीवन जगण्यास भाग पाडतात. तसं या क्षेत्रातही उत्तम कामगिरी करत त्याने दोन महिन्यातच बढती आपल्या पदरात पाडून घेतली होती. त्याच्या सहकाऱ्यांमध्येही त्याच्याभोवती उत्सुकतेचे एक वलय होते. कामव्यतिरिक्त फारसं न बोलणारा, आपल्याच धुंदीत वारणारा सणकी! अशीच त्याची प्रतिमा झाली होती. पण त्याच्या हुशारीबद्दल मात्र सगळ्यांच्याच मनात आदर होता. त्याच्या वरिष्ठांसह सगळेच त्याच्या काम करण्याच्या पद्धतीवर फिदा होते. फक्त तो सगळ्यांच्यात मिसळत नसल्याने त्या लोकांमध्ये आणि त्याच्यात थोडं अंतर तयार झालं होतं. वर्षातून एकदा त्यांचा विभाग सगळ्यांना घेवून एक ट्रिप काढत असे. नाणेघाटाच्या जंगलात त्यांच्या कंपनीचं गेस्ट हाऊस होतं. तिथेच दरवर्षी ही ट्रिप होत असे. त्याची ही पहिलीच ट्रिप होती. पुढचे दोन दिवस त्याला त्याचा फोटोग्राफीचा छंद मनसोक्त जोपासता येणार होता.
गप्पा मारत मारत त्यांनी जुन्नर गाठलं. फाट्यावरून हायवे सोडून बस कच्च्या रस्त्याने आत वळली आणि धडधडीने सगळ्यांची झोप उडाली. हळूहळू पुन्हा बसमधला गोंधळ वाढू लागला. 
पावसाळ्याचे दिवस होते. सगळीकडे हिरवंगार झालं होतं. डोंगरांच्या कुशीतून पाण्याचे लोट दऱ्यांमध्ये बेधडक उड्या घेत होते. उंच उंच कड्यांवरून कोसळणारे पाण्याचे प्रवाह मोठा आवाज करत त्या जंगलांमधील शांतता भंग करत होते. सगळे वाकून वाकून खिडक्यांमधून आजूबाजूचे सौन्दर्य पाहत होते. त्याच्या कॅमेराचा क्लिकक्लिकाट पुन्हा चालू झाला. तो अधशासारखं प्रत्येक गोष्ट कॅमेऱ्यात टिपत होता. पुढे बसल्यामुळे त्याला व्ह्यूही चांगला मिळत होता.
"मनोजराव! इकडेही फिरूद्या तुमची लेन्स जरा!" त्याचे साहेब म्हणजे प्रशांत कवलेंचा आवाज त्याच्या कानावर पडला. तो उठून मागे आला आणि बसमधल्या लोकांचे फोटो काढू लागला. लोकही त्याला वेगवेगळ्या पोज देऊ लागले. कमेऱ्यातून फोटो काढता काढता त्याची लेन्स बसच्या अगदी मागच्या कोपऱ्यात शांत बसलेल्या दिपिकावर थबकली. ती खिडकीतून बाहेर पाहत होती. ढगांआडून डोकावणाऱ्या सूर्याची सोनेरी किरणं तिच्या गोऱ्या रंगाला खुलवत होती. तिच्या भुऱ्या रंगांच्या केसाची एक बट वाऱ्यावर उडत होती. त्याने झूम ऍडजस्ट करत तिचा एक सुंदर फोटो काढला. 
"मनोज! इकडे इकडे!" जेनिफरचा आवाज आला. त्याने आपला कॅमेरा वळवून पुन्हा बाकीच्यांचे फोटो काढायला सुरवात केली. बस गेस्ट हाऊसला पोचेपर्यंत त्यांचे फोटोसेशन चालूच होते. गेस्ट हाऊसच्या गेटबाहेर त्यांची बस थांबली.
"मनोज बस कर आता. रोल संपेल नाही तर आता!" त्यांच्या सगळ्यांचे साहेब म्हणजे सेल्स मार्केटिंगचे प्रेसिडेंट लेले साहेबांचा भारदस्त आवाज घुमला. त्यांच्या विनोदावर खिदळत सगळ्यांनी आपापल्या बॅगा काढायला सुरवात केली. त्याने आपल्या जागेवर जाऊन पुन्हा कॅमेरा अगदी व्यवस्थित बॅगेत ठेवला. एक एक करून लोक उतरून बाहेर घोळक्याने उभे राहू लागले. सगळे उतरून गेल्यानंतर  तो आणि ड्रायव्हर खाली आले. लेले साहेब आणि कवले साहेब आता जाऊन आले.
"हे बघा! आता आपण इथे दोन दिवस राहणार आहोत. इथे नवीन कॉटेजेस बांधले आहेत. एका कॉटेजमध्ये तिघे राहू शकतात. सगळ्यांनी आपसात तीन तीन जणांचे ग्रुप करून घ्यायचे आहेत. उरका पटापट!" लेले साहेबांनी घोषणा केली. सगळ्यांनी आपापल्या जवळच्या लोकांना घेऊन तिघातिघांचे ग्रुप्स बनवले. मनोज त्याचे सहकारी राहुल आणि शिरीष कडे जाऊ लागला तेवढ्यात कवले साहेब ओरडले,
"ओ, ओ मनोजराव! तुम्ही इकडे या! तुम्ही मी आणि लेले साहेब आहोत!" तो दचकला!
"पण" तो कवले साहेबांजवळ जात म्हणाला
"अहो प्रवासी आणि त्यात फोटोग्राफर माणूस तुम्ही. तुमचे अनुभव ऐकत येतील आम्हाला. आमचे दोन फोटो जास्त येतील! त्यात ते राहूल आणि शिरीष बिचारे सरळमार्गी लोक त्यांच्यासोबत काय एन्जॉय करणार? आपण बसू आता रात्री मस्त!" कवले आणि लेले साहेब म्हणजे टेबल पार्टनर! त्यात त्यांना हा तिसरा पार्टनर सापडला.
"ठीक आहे!" म्हणत तो त्यांच्या शेजारी उभा राहिला.
सगळे तीन तीन च्या ग्रुपने आतमध्ये गेले. सगळ्यात शेवटी हे तिघे गेले. आत गेल्यावर गेटच्या अगदी समोर एक मोठं रेस्टोरंट होतं, त्याच्या दरवाजाजवळ एक रिसेप्शन काउंटर. उजव्या बाजूला तीन चार मोठे हॉल होते आणि डाव्या बाजूला एका ओळीने छोट्या छोट्या कौलारू कॉटेजेस होत्या. प्रत्येक कॉटेजच्या भोवती झुडपांची सहा सात फूट उंचीची कुंपणं वाढवलेली होती. झुडपांच्या छोट्या छोट्या बॉक्समधील कॉटेजेस साधीच पण फार सुबक होती. कॉटेजेसला जायला फरशा आणि लॉन्स लाऊन छानशी वाट बनवली होती आणि वाटेच्या पलीकडे मोठंच्या मोठं लॉन वाढवलेलं होतं. लॉनवरच्या दवबिंदूंमुळे ते चमकत होतं. आकाश ढगांनी भरल्यामुळे वातावरणही कुंद झालं होतं.
"काय मूड बनतो ना अशा वातावरणात!" त्याच्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
"कसला हो?" लेले साहेब म्हणजे खूप विनोदी माणूस! कायम विनोद करत राहणे त्यांचा स्वभावच होता.
"अजून कसला मूड होणार साहेब हेच आपला!" त्याने एक हात सरळ करत कोपराला तळवा लावला
"अहो बॅग तरी ठेवा! सगळी सोय आहे! च्यायला अंघोळच करू आज!" कवले साहेब लेले साहेबाना टाळी देत बोलले. मनोजला अवघडल्यासारखं झालं.
"बरं का मनोज! साहेब मी ऑफिसात. टेन्शन घ्यायचं नाही! आता आपण मित्र. कंपनीत नाही होत आपण आता!" लेले साहेब त्याच्या पाठीवर हात टाकत बोलले.
"बरं!" म्हणत मनोजने बॅग उचलली. साहेब लोकांसाठी पहिली कॉटेज रिझर्व्ह होती. त्यानंतर एक दोन कॉटेजेस रिकामी होती आणि नंतर लेडीजसाठी आणि त्याच्या पलीकडे पुरुषांच्या कॉटेजेस अशी व्यवस्था होती.
"साहेब आपण शेवटची घेऊ! जरा कनफाईन्ड असलं की मजा येते अशा वातावरणात!" मनोज बोलला.
"अगदी माझ्या मनातलं बोललास!ही चावी ठेव तुझ्याजवळ" लेले साहेबांनी कॉटेजची चावी त्याच्याकडे दिली. चावी खिशात ठेऊन तो त्यांच्या मागोमाग गेला.

सगळे आपापल्या कॉटेजमध्ये जाऊन फ्रेश होऊन आले. मनोजने आपले कपडे बदलले. टी शर्ट हाफ पँट वर कॅमेऱ्याचे जाकीट घातले. जॅकेटचे खिसे ज्या त्या वस्तूने भरून कॅमेरा गळ्यात अडकवला आणि ट्रेकिंगचे शूज घालून तो बाहेर आला. ट्रॅक पँट, टी शर्ट आणि पावसाळी जॅकेट घालून लेले साहेब आणि कवले साहेब समोर लॉनवर गप्पा मारत उभे होते. तो तिथे जाऊन उभा राहिला.
"हां! बघा! असं पाहिजे. वाटतो ना पक्का ट्रॅवलर?!" लेले
"मग काय नाहीतर ते येडं एकनाथ पाटील बघा तिकडे. इस्त्रीचा शर्ट इन करून चमकवलेले शूज घालून उभा आहे बघा!" कवले. तिघेही मनसोक्त हसले. 
"मनोज तल्लफ झालीय जाम!" कवले
"एक मिनिट!" म्हणत त्याने खिशातून पाकीट आणि लायटर काढून कवलेंच्या हातात दिले.
"बरं का लेलेसाहेब! दोन दिवस काहीही हवं असेल तर दुसऱ्या कुणाला विचारायचं नाही. हा माणूस म्हणजे सॅव्हीयर आहे!" कवले सिगारेट पेटीवत बोलेले!
"अहो कवले! दोन दिवस नाही तो कायमच आपला सेवियर  आहे!" लेलेंनी आणखी एक विनोद केला.
तेवढ्यात एका कॉटेजमधूम केस मागे बांधत दीपिका आणि मयुरी बाहेर आल्या. दीपिकाही मनोजसारखीच मुरलेली प्रवासी असावी. तिने पांढऱ्या रंगाचा घट्ट टॉप, कशीबशी तिच्या गुडघ्यांपर्यंत पोचणारी काळी जीन्सची शॉर्ट आणि जॅकेट घातलं होतं. खाली पायात तिनेही ट्रेकिंग शूज घातले होते. मयुरीने आकाशी रंगाची थ्री फोर्थ आणि पांढरा लूज टी शर्ट घातला होता. त्यांच्या मागोमाग पंजाबी ड्रेस घालून जेनिफर आणि सुमतीमॅडम ही आल्या. 
त्या सगळ्याही हे तिघे जिथे उभे होते तिथे आले. अशा  कॅज्युअल ठिकाणी सहसा लोक बॉस लोकांना चिटकण्याचा प्रयत्न करतात. मुद्दाम त्यांच्या पुढेपुढे करतात. 
"अरे व्वा! आणखी एक ट्रेकर आहे आपल्यात तर!" लेले साहेब दीपिकाकडे पाहत बोलले. ती त्यांच्याकडे पाहून गोड हसली. 
"हे दोघे किती छान दिसतायत ना? फोटो हवा दोघांचा एक!" सुमती मॅडम
"हो हो! नक्कीच! आण रे तो कॅमेरा इकडे!" लेले साहेबांनी हात पुढे केला.
"पाहताय काय? चला उभे रहा तिकडे. बॅकड्रॉपला तो डोंगर आणि धबधबा मस्त दिसेल." कवले त्या दोघांना म्हणाले. तो अवघडून गेला. मनातल्या मनात तिच्यासाठी तो पहिल्या दिवसापासून झुरत होता. पण तीही त्याच्यासारखीच कमी बोलणारी असल्यामुळे त्यांच्यात अजून कसलंच संभाषण झलेलं नव्हतं. ते दोघेही समूहगीत म्हणायला उभे राहिल्यासारखे हात बांधून उभे राहिले.
"अरे यार! म्हातारे झालात का तुम्ही? जरा स्टाईल दाखवा तुमच्या जनरेशनची! का गं दीपिका? चावतोय की काय तो तुला?" लेले. ती ही अवघडत त्याच्या जवळ गेली.
"पाठ लाव पाठीला" अगदी हळू आवाजात ती त्याला म्हणाली. त्यांनी एकमेकांच्या पाठीला पाठ लाऊन सुंदर पोज दिली. फोटो झाला. थोड्या गप्पा झाल्या. नंतर जेवणंही झाली. 
जेवणानंतर सगळे एका हॉलमध्ये येऊन टाईमपास करत होते. मनोज कुठे दिसत नव्हता. लेले आणि कवले त्याला शोधू लागले. तेवढ्यात हातात ट्रायपॉड आणि मोबाईलसारखं काहीतरी घेऊन तो आला.
"अरे बेट्या कुठे फिरतोयस?" लेले गरजले. कुजबुज जराशी कमी झाली.
"नाणेघाटात चाललोय! दोन किमी आहे इथून!" मनोज
"एकटाच?" लेले.
"नाही. तेच विचारायला आलोय. येतंय का कुणी?" तो
"अरे बाबा चार किमी कोण तंगड्या तोडणार? बस इथे पोकर खेळू!" शिरीष बोलला
"नाहीतर काय. एवढं भरून आलंय आभाळ. बस इथे बाबा!" जेनिफर
"चल! मी येतो सोबत. जॉईन झाल्यापासून दर पावसाळ्यात आहे इथे मी पण कधी फिरकलो नाही तिकडे. चल!" लेले.
"सर मी पण येऊ का?" कोपऱ्यातून दीपिकाचा आवाज आला.
"वा वा! बघा सुमतीमॅडम! याला म्हणतात स्त्री पुरुष समानता! मला वाटलं फक्त स्टाईल मारायलाच असे कपडे घातलेस तू!" लेले. दीपिकाने आपली सॅक खांद्याला अडकवली आणि ती मनोजशेजारी येऊन उभी राहिली. 
"साहेब तुम्ही आम्हाला सोडून एकटे एकटे जाणार? अमच्यापासून सुटका नाही तुमची!" म्हणत पार्श्वभाग झडत कवलेही उभे राहिले.
मग हळू हळू आणखी चार पाच जण तयार झाले. ते आठ दहा जण पायवाटेने नाणेघाटाच्या दिशेने चालू लागेल.
सर्वात पुढे मनोज, त्याच्या मागे दीपिका आणि मागोमाग लेले, कवले आणि इतर असे चालत होते. मध्ये मध्ये थांबून ते वेगवेगळ्या पक्षांचे, किड्यांचे, धबधब्याचे फोटो काढत होते, कधी ग्रुप सेल्फी काढत होते. अर्ध्या पाऊण तासात ते घाटाच्या खिंडीसमोरच्या पटांगणात जमले. 
"अरे काय रे मनोज? हे ग्राउंड पहायला एवढ्या लांब तंगडतोड केली होय आपण?" कवले धापा टाकत होते.
"नाही हो सर! खाली पुढे आहे!" मनोज.
दुपारचे तीन वाजत होते पण अगदी दिवस मावळून गेल्यासारखं अंधारून आलं होतं. गडगडायलाही सुरवात झाली होती.
"ए बाबा! तुम्हा लोकांना नाही ते किडे असतात. आम्ही साधारण माणसं आहोत बाबा. जीवाशी खेळ करू नकोस. आभाळ फाटणार आहे असं दिसतंय!" लेले आकाशाकडे पाहत बोलले. 
"खूप सोप आहे सर. डोन्ट वरी! या मागे मागे. फक्त सगळ्यांनी एक लक्षात ठेवा. बाजूला कड्याला धरून सावकाश पायऱ्या उतरा. वाटलंच तर अगदी बसून पायऱ्या उतरा. भिजले तर भिजू द्या कपडे." मनोज
थोडं पुढे जाताच त्यांना खाली जाणाऱ्या उद्धवस्त झालेल्या पायऱ्या दिसल्या. पायऱ्या कसल्या एकावर एक कशीही रचलेली दगडंच वाटत होती ती. मनोजने ट्रायपॉड सॅकला अडकवला आणि पायऱ्या उतरायला सुरवात केली. मागोमाग दीपिका. दोघेही अगदी शिताफीने पायऱ्या उतरत होते. उतरताना मागच्याना सूचना करत होते. तरीही कवले घसरलेच. नशीबाने घसरत पुढे न जात त्यांनी जागेवरच बसकण मारली. त्या पायऱ्यांवरून साधारण घोट्याएवढं पाणी वाहत होत. मनोज आणि दीपिका सहज उतरून खालच्या अरुंद रॅम्पवर आले. आता या रॅम्पला कठडे बसवल्यामुळे तसा धोका नव्हता नाही तर घसरलेला माणूस येथून थेट खाली दरीत कोसळत असे. पराकाष्ठा करत बाकीचे खाली आले. पण तिथे आल्यावर त्यांच्या डोळ्यांचं पारणंच फिटलं. समोर १८०°  कोनात दीड दोन हजार फूट खोल पसरलेली जमीन दिसत होती. अगदी हिरवीगार. त्यावर दाटलेले पावसाचे ढग!! 
"व्वा! मनोजराव!! दिल खुश झालं! च्यायला इथेच राहावं असं वाटतय" लेले
"थँक्स मनोज!" दीपिकाचा आवाज त्याच्या कानात घुमला. ती पहिल्यांदाच स्वतःहुन त्याच्याशी बोलली होती. त्याने तिच्याकडे पाहिलं. ती कठड्यावरून वाकून खोलीचा अंदाज घेत होती. फोटो काढणं सुरु झालं आणि मुसळधार पाऊसही. पावसाचे टपोरे थेंब सगळ्यांची डोकी बडवू लागले.
"झालं! शेवटी नको तेच झालं!" लेले
"नो प्रॉब्लेम सर. या माझ्या मागे!" तो त्या लोखंडी कठड्याला धरून दहा बारा पावलं पुढं गेला. डाव्या हाताला असणाऱ्या गुहेसारख्या कातळात कोरून काढलेल्या खोलीच्या कुलुपाला त्याने हातानेच झटका दिला. कुलूप उघडलं. सगळे पटापट आत पळाले. सगळे आत गेल्यावर त्याने दरवाज्याशी आपला कॅमेरा सेट केला आणि काम सुरु केलं. 
"मी पाहू?" दीपिका!
"अं! सांभाळून!" तो कॅमेरा म्हणजे त्याचा जीव की प्राण होता. तिनेही दोनचार फोटो काढले. खिशातून पाकीट काढत त्याने सिगारेट पेटवली. 
"सर!" कवलेंना हाक मारत त्याने पाकीट आणि लायटर त्यांचाकडे टाकला.
"वावावा! उत्तम! खरी मजा इथे आहे!" झेल घेत कवले बोलले. लेले-कवलेही धूर सोडू लागले. दीपिकाने बॅग उघडून कागदी कप काढून समोर मांडले आणि दोन थर्मासमधून आणलेली कॉफी त्यात ओतली.
"हे बघा मुरलेले लोक आहेत हे! कसे तयारीत असतात पहा! नाहीतर आपण बसतो त्या झोपड्यांत तर्राट होऊन!" लेले त्या दोघांवर मनापासून खुश होते.
"साहेब उद्या इथेच मुक्काम करू!" कवले
"बघू आधी परत कसं जायचं ते पहा!" लेले. मनोज त्यांच्या कॉफीपार्टीचे फोटो काढत होता. 
"साहेब इथे काही चालत नाही आपलं! निसर्ग सांगेल तसं करायचं गपचूप! तुमची टेक्नॉलॉजी तंगड्या वर करून पडते इथे!" मनोज कॉफीचा घोट घेत बोलला.
"हो ना! आपण किती दुर्बळ आहोत याची जाणीव करून घ्यायची असेल तर याच्या सानिध्यात यावं! तो आपल्याला जमिनीवरही आणतो आणि आपली काळजीही घेतो!" दीपिका.
"च्यायला दोघांची जोडी एकदम सुपरहिट आहे नाही!" लेले मोठ्यांदा हसले.
काही वेळाने पाऊस थांबला ते लोक पुन्हा कसरत करत कसेबसे वर गेले.  आता पाऊस चांगलाच उघडला होता पण आभाळ अजूनही गच्चं भरलेलंच होतं.
"आपल्याला हा रस्त्यात नक्की गाठणार." कवले साहेब अंदाज वर्तवू लागले.
"चला भरभर चालायला सुरवात करा. पुढे त्या टेकडीवर नेटवर्क असतं. तिथून फोन करून ड्रायव्हरला बोलावून घेऊ. तोपर्यंत पाऊस नाही आला तर नशीब नाहीतर मग पर्याय नाही." मनोज भरभर पावले टाकत निघाला. दीपिका वगळता बाकीच्यांना त्याच्यासोबत चालण्यासाठी जवळजवळ धावावंच लागत होतं. भरभर चालत ते टेकडीवर पोचले. मनोजने ड्रायव्हरला फोन लावला. ड्रायव्हरही काही मिनिटांतच बस घेऊन तेथे हजर झाला. तो बस वळवेपर्यंतच पुन्हा पाऊस सुरु झालाच. सगळे पटापट बसमसध्ये चढले. सगळ्यात शेवटी दीपिका आणि तिच्यामागे मनोज!. दीपिका पुन्हा सर्वात मागच्या सीटवर जाऊन बसली. बाकीच्या सगळ्या सीटवर आधीच दोघे दोघे बसलेले होते. एक जण त्याच्या जागेवर म्हणजे ड्रायव्हरच्या शेजारीही बसला होता. आता त्याला मागे जाऊन बसणं भाग होतं. सगळ्यांनी आपले ओले रेनकोट काढून एका बाजूला अडकवले. तो वाट काढत मागे आला आणि ती बसलेल्या सीटच्या बाजूच्या सीटवर बसला. ती अजूनही खिडकीतून बाहेरच पाहत होती. बस सुरु झाली तो तिला न्याहाळू लागला. तिच्या शरीरावर त्याची नजरच ठरत नव्हती. भुऱ्या रंगाचे एकदम छोटे केस. पोनी सोडली तरी तिच्या मानेपर्यंतच यायचे. तिची गोरीपान मान आणि खांदे तिच्या स्टायलिश टॉपमूळे उघडे दिसत होते. तिच्या ब्राच्या काळ्या लेस तिच्या मानेवर ताणून त्यांची नाजूक गाठ मारलेली होती. टॉपही अगदी घट्ट फिट असल्यामुळे तिच्या ब्राचा टॉपवरूनही आकार अगदी उठावदार झाला होता. या प्रकारच्या ब्रा आजकाल बऱ्याच मुली वापरू लागल्या आहेत. अशी ब्रा दिसली की तो नेहमी बुचकळ्यात पडत असे? याचा फायदा काय? की मुद्दाम मुलांचं लक्ष वेधून घेण्यासाठी ते असल्या ब्रा घालतात? कारण काहीही असो पण या ब्रा असतात मात्र कमालीच्या आकर्षक!! खचखळग्यांनी भरलेल्या रस्त्यावर बस दणादण आदळत होती आणि त्यामुळे तिचा उभारही उसळत होता. टॉप थोडा वर ओढला जाऊन तिची कंबर थोडीशी उघडी पडली होती. तिच्या गोऱ्यापान मांड्या थरथरत होत्या. त्याचे भान हरपले होते अजूबाजूला कोण आहे नाही याचीही शुद्ध त्याला राहिली नव्हती. तो नजरेनेच तिचं सौन्दर्य पिऊन टाकत होता. बस कधी पोचली हे त्याला कळलेही नाही. बसच्या ब्रेकच्या धक्क्याने त्याची तंद्री भंग पावली. सगळे एक एक करून उतरून आतमध्ये पळाले. दीपिका मात्र शांतपणे पाय ओढत निघाली होती. चवळीच्या शेंगेसारखी बारीक होती ती. बहुतेक थकली असावी. पाठीवरच्या सॅकचे बंद हातांनी घट्ट धरून ती चालत होती.
"आण इकडे, मी घेतो!" मनोजने हात पुढे केला.
"न...नई ठीक आहे!" ती वाकून गेली होती.
"दे! थोडंसच तर आहे. आणि मला अशा बॅग उचलण्याचा मोठा सराव आहे! चल आण!" मनोज
तिने छाती पुढे काढत सॅकच्या बंदांमधून हात काढले आणि त्याच्या हातात सॅक दिली. काहीही न बोलता दोघे गेटमधून आत चालत गेले. आत गेले तर सगळे आपापल्या कॉटेजेस मध्ये पसरले होते. त्यांचा चांगलाच व्यायाम करून घेतला होता त्याने. जे आले नव्हते ते ऑलरेडी तर्राट होऊन पडले होते. तिच्या कॉटेजसमोर येताच त्याने तिची सॅक तिच्याकडे दिली. "थँक यू!" अगदी गोड आवाजात त्याचे आभार मानून ती आत निघून गेली. तोही आपल्या कॉटेजकडे आला. बाहेर शूज काढून ठेऊन आत आला. लेले कवले आडवे तिडवे पसरले होते.
"आलास का? बेट्या जाम फाडलीस लेका तू आमची!" लेले
"फाटली पण मजा वाटली!" कवले स्वतःच्याच पाणचट जोकवर मोठमोठ्याने हसू लागले.
"नाही पण खरंच मजा आली बरंका! बोल तुला काय वरदान हवं? आम्ही तुझ्यावर प्रसन्न झालो आहोत!" विष्णू किंवा शंकराचा अवतार असल्याचा आव आणत लेले बोलले.
"भगवंता! माझे जेव्हाही कुठे ट्रेक्स असतील तेव्हा मला सहज सुटी मिळू दे!" मनोज हात जोडत मान झुकवून म्हणाला. तोही काही कमी नव्हता.
"तथाsस्तु!" लेलेंनी आशीर्वाद दिला.
"अहो सर काय केलत हे. कामं कोण करणार?" कवले
"अरे वय आहे त्याचं आणि माहितीही आहे त्याला त्यातली. असाही रोज रोज थोडीच जाणार आहे तो!" लेले मनोजवर भलतेच खुश झाले होते.
"डोन्ट वरी! सर मी सहज म्हणालो." मनोज
"बर सोडा आता सगळं. चला हॉलला जरा हाऊजी वगैरे खेळूयात! करा सगळे गोळा!" लेले उठून आळोखे पिळोखे देत बोलले.
"होहो तर! हाऊजीशिवाय ट्रिप पूर्ण कशी होईल?"असं म्हणत कवलेंनी पाकिटातून पाचशेची नोट काढली आणि लेलेंसमोर हात पसरला. लेलेंनीही एक नोट काढून दिली. मग मनोजनेही. पैसे जुळवत कवले बाकीच्या लोकांकडे गेले. मनोजला मेसेज आला होता.
दीपिका: थँक्स या लॉट मनोज!!
मनोज: कशाबद्दल??
दीपिका: तुझ्यामुळे पाहता आलं सगळं. एकटीला जाऊ दिलं नसतं मला.
मनोज: ओs ह! माय प्लेजर!

तिने तिच्या मोबाईलवर मनोजचे त्याच्या नकळत काढलेले फोटो त्याला पाठवले. त्याची फोटोग्राफी सुरु असताना. लेलेसाहेबांना टाळ्या देत हास्यविनोद करत असतांना. कुत्र्याचा भिजलेल्या पिलांची अंगं पुसताना आणि असे कितीतरी.

मनोज: वॉव! कधी काढलेस हे फोटो! मला खरंच कळलंही नाही. मस्त फोटो काढतेस की तू!
दीपिका:😊! तू काढलेले फोटोस पाठव ना! 
मनोज: अगं ते कॅमेरामध्ये आहेत. हाऊजी खेळताना देईन. यूएसबी घेऊन ये येताना.
दीपिका: ओके! जाताना मला हाक मार.
मनोज: ठीक आहे. फ्रेश होतो जरा!
दीपिका: ठीक आहे.

मोबाईल ठेऊन तो उठला. त्याच्या चेहऱ्यावर वेगळंच तेज दिसू लागलं होतं. नेहमी सिरीयस असणारा त्याचा चेहरा चांगलाच खुलला होता. उगाचच स्वतःशी हसत त्याने बॅग उघडली आणि आंघोळीचे कपडे घेऊन तो बाथरूममध्ये गेला. अंघोळ करत असतानाही त्याच्या डोळ्यांसमोरून दीपिका हलत नव्हती. या ट्रिपच्या निमित्ताने अनपेक्षितपणे अगदी सहज हसत खेळत त्यांच्यातला 'आइस ब्रेक' झाला होता. तो पुन्हापुन्हा लाजत होता. भराभर अंघोळ उरकून तो बाहेर आला. लेलेसाहेब निघून गेले होते. बाहेर येऊन त्याने सगळं आवरलं आणि आपला कॅमेरा आणि मोबाईल घेऊन तो हॉलकडे जाऊ लागला. जाताना दीपिकाच्या कॉटेजजवळ थांबून त्याने हाक मारली, "दीपिकाsss!"
"आलेच हं! दोनच मिनिट!" आतून तिचा आवाज आला.
"केबल घेऊन ये!" तो
"होss आणतेय!" असं म्हणत दीपिका दरात आली.
तिने आपल्या दातांमध्ये फोनची केबल पकडली होती. एका हातात फोन धरून तशीच ती आपले केस गुंडाळत होती. तिच्या ओठांवर केबलचा दाब पडून ते कमालीचे आकर्षक दिसत होते.तिने पांढरा ढगळ टी-शर्ट आणि काळ्या रंगाची थ्रीफोर्थ लेगिंग घातली होती. तिच्या नाजूक सडपातळ कमरेवर त्या ढिल्या टी शर्टची करकचून गाठ मारलेली होती. टीशर्ट आणि लेगिंगच्या मध्ये तिच्या सपाट पोटावरची उभट खळी हळूच डोकावत होती. केस गुंडाळून तिने क्लिपमध्ये अडकवले आणि पायात फुलफुलांच्या स्लीपर सरकवून ती जवळजवळ धावतच त्याच्याजवळ गेली. ओठांना हलकी गुलाबी रंगाची लिपस्टिक लावलेली असल्याने तिच्या गोऱ्यापान रंगावर तिचे ओठ उठून दिसत होते. 
"जाऊयात?" तिच्या आवाजाने तो भानावर आला.
"हं!" म्हणत तो चालू लागला.
"मला पावसाळा खूप आवडतो! कित्ती मस्त वातावरण असतं ना?" दीपिका
"हो ना! मला पण खूप आवडतो पावसाळा." तो
"तू ट्रेकिंग वगैरे करतेस?" त्याने विचारलं
"कॉलेजात असताना जायचे ग्रुपसोबत नंतर सुटलं!" ती
"नाही मगाशी पूर्ण तयारीत आलेलीस!" तो
"मला वाटलेलंच तू नाणेघाट सोडायचा नाहीस म्हणून!" ती
"आणि असं का वाटलं तुला?" तो
"मी फेसबुकवर पाहिलं होतं!" असं म्हणत तिने जीभ चावली. तिची चोरी पकडली गेली होती. कारण अजून ते दोघे फेसबुकवर फ्रेंड्स नव्हते आणि तरीही तिने याचं अकाउंट पाहिलं म्हणजे ती त्याला फॉलो करत होती आणि हे त्याच्या लगेच लक्षात आलं. पण त्याने काही न बोलता विषय थोडासा फिरवला.
"अरे एक मिनिट मी तुला ऍड करतो!" म्हणत त्याने मोबाईल उघडून तिला रिक्वेस्ट पाठवली. तिनेही झटकन त्याची रिक्वेस्ट ऍक्सेप्ट केली आणि मगाशी नाणेघाटात सगळ्या ग्रुपबरोबर काढलेल्या फोटोसोबत चेक इन केलं.
"ए फोटो दाखव ना मला!" दीपिका लाडिक स्वरात बोलली.
"दाखवतो चल! आधी बसूयात!" मनोज. ते दोघे हॉलमध्ये गेले. सगळे अस्ताव्यस्त बसले होते. पुढे एका टेबलवर हाऊजीचा पसारा मांडला होता आणि कवले लेले जोडी टेबलाशी खुर्चीवर बसली होती. ते दोघे एकमेकांशेजारी बसले.
"दीपिका मॅडम! तुमची काँट्री द्या! रुपये पाचशे फक्त!" कवले त्या दोघांना पाहताच म्हणाले.
"आईगं! मी वॉलेट नाहीये आणलय! एक मिन हा मनोज मी आलेच!" ती उठू लागली
"बस! मी देतो!" त्याने तिचा हात धरत ओढून तिला खाली बसवले. ती गोड लाजली. तिलाही त्याचा सहवास, त्याचं असं हक्कानं वागणं खूप आवडलं. त्याने खिशातून पाचशे काढून तिच्या हातात कोंबले. तिने पुढे देत ते पास करण्यास सांगितले. हौजीचा खेळ सुरु झाला. ते दोघे जसा वेळ जाऊ लागला तसतसे आणखी मोकळेपणाने वागू लागले. त्यांच्याकडे पाहून असं वाटत होत की अनेक वर्षांपासून त्यांची मैत्री आहे की काय. खेळ संपला. गबाळा एकनाथ पाटील फुल हाऊस जिंकला. या दोघांना गेमचं काहीच पडलेलं नव्हतं त्यांना एकमेकांच्या सानिध्यातला प्रत्येक क्षण पूर्णपणे जगायचा होता. सात वाजत आले होते. ढगांचा गडगडाट आणि विजांचा थयथयाट चालूच होता. जेवणाला आणखी अवकाश होता. सगळे ग्रुप करून गप्पा छाटत बसले. हे दोघे हॉलच्या दरवाजजवळच्या गाद्याच्या ढीगाला टेकून बसले होते. तो त्याचा कॅमेरा तिच्या मोबाईलला जोडून तिला फोटो ट्रान्सफर करत होता. कवले साहेब तिथे आले.

"मनोजराव! आम्ही पण आहोत म्हटलं ट्रिपमध्ये!" कवले
"अरे सर बसा ना! फोटो दाखवतो तुम्हाला!" ते दोघे ज्र सावरून सरळ बसले.
"अरे कसले फोटो न कसलं काय! हे रेसॉर्टवले बावळट साले. रात्रीसाठी दारू नाही आणली यांनी!" ते ज्र वैतागलेच होते.
"असुद्या हो साहेब उद्याची रात्र आहेच की!" मनोज
"पण आजचं काय?" कवलेंना चांगलीच तल्लफ झाली होती. 
"मी पाहतो!" असं म्हणत मनोजने कुणालातरी मेसेज केले.
"झाsssलं! साहेब! एक पंधरा अर्धा एक तासात येतील बॉक्स आपले. पेमेंट सेटल करा फक्त!" मनोज
"च्यायला! हा मनोज म्हणजे अल्लादिनचा जीनीच आहे!" लेले तिथे अवतरले.
"काहीही काय सर! माझे मित्र आहेत जुन्नरमध्ये त्यांना सांगितलं. फक्त ते आल्यावर मी इथे आहे हे त्यांना कळू देऊ नका नाहीतर मला घेऊन जातील ते." मनोज
"डोंट वरी मिस्टर जीनी!" कवलेंची गाडी खुशीत होती.
"आणि काय गं पोट्टे? मगाशी फोटो काढताना उभा राहताना किती नाटकं तुमची! आमच्यापासून लपवत होतीस की काय?" लेले दीपिकाला बोलले.
"काय लपवणार सर? तसं काही नाहीये, गैरसमज होतोय तुमचा." ती खूप गोड लाजली! 
"कशाला प्रयत्न करतेस? तुम्ही लोक एकमेकांना बोललात की नाही माहिती नाही पण तुम्ही दोघेही एकमेकांवर किती मरता हे बिलकुल लपून राहत नाही बरंका!" लेले. आता तर दीपिकाने आपला चेहराच ओंजळीत झाकून घेतला.
"बरं, मनोजराव वी रिस्पेक्ट योर प्रायव्हसी! आज दारू पार्टी तुमच्यासाठी ऑप्शनल! जर यायचं असेल तरच या. बिलकुल जबरदस्ती नाही. पण उद्या मात्र तुमचं "हे" आम्हा सगळ्यांसोबत तुम्हाला सेलिब्रेट करावं लागेल हं!" कवले.
"काहीही काय बोलताय सर तुम्ही?" आता मात्र तिला काय करावं हेच कळत नव्हतं.
"अगं पोरी आम्ही तुझ्या वयाचे होतो! सगळं कळतं आम्हाला. आता फायदा नाही नाकारून. तुझं बिंग फुटलंय पुरतं आता! चेहरा बघ लाल लाल झालाय नुसता!" लेले.
"सर प्लिज ना!" ती 
"बरं बरं चालू द्या तुमचं आम्ही आहोत बाहेर." असं म्हणून लेले आणि कवले निघून गेले.

"हे सर म्हणजे अगदी हे च आहेत!" ती अजून लाजत होती.
"हो ना काहीही बोलतात" तो. पुढे काय बोलावं गे तिलाही कळेना आणि त्यालाही कळेना. बराच वेळ गप्पा मारत तिथे बसून राहिले. थोड्या वेळाने सगळे पुन्हा आत आले. शिरीष एकनाथ आणि आणखी एक जण हातात दारुचे बॉक्स घेऊन आले. सगळे बॉक्स टेबलवर मांडून पुन्हा ग्रुप्स करून गप्पा मारत बसले. या दोघांना मात्र एकमेकांशिवाय ना काही सुचत होतं ना काही दिसत होतं.
"ओ लव बर्डस! चला इकडे!" सुमती मॅडमचा आवाज त्यांच्या कानावर पडला. एव्हाना बातमी जगजाहीर झाली होती. कुणीही कुणाला प्रपोज न करता किंवा होकार नकार यांचं टेन्शन न येता त्यांच्यावर "लव्हबर्डस"चा शिक्का बसला होता. त्यांना दोघांनाही खूप भारी वाटत होतं. त्यांचं जोडपं खूपच गोड दिसत होतं. ते दोघेही उठून सगळ्यांच्यात जाऊन बसले. "काय मनोजराव? विकेट घेतलीच ना शेवटी?" सुमती मॅडमनी त्याला टोमणा मारला.
"मॅडम विकेट तर जॉईन झालो त्या दिवशीच गेली होती. आता उलट वर्ल्डकप जिंकलाय!" मनोजने जोरदार प्रत्युत्तर दिले. सगळे मोठमोठ्याने हसू लागले. आणि दीपिका मात्र तोंड ओंजळीत लपवून गालातल्या गालात हसत होती. त्यांची पार्टी सुरु झाली. सगळे ग्लासवर ग्लास रिचवू लागले. अर्ध्या पाऊण तासात एक एक विकेट पडायला सुरवात झाली. नशेत सगळे विक्षप्तपणे असंबद्ध बडबडत होते. कुणी उगाच मोठमोठ्याने हसत होते. कुणी आपल्या इतिहासाचं पुस्तक मांडून बसलं होतं तर कुणी बढाया मार्ट होते. दीपिका जेनिफर सुमतीमॅडम आणि प्राजक्तासोबत सावकाश घोट घेत होती. मनोज लेले आणि कवलेंसोबत होता. दोघांचं लक्ष मात्र फक्त एकमेकांकडेच होतं. एवढ्या दुरुनही त्यांच्या नजर एकमेकांवरच खिळलेल्या होत्या. डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून एकमेकांकडे चोरटे कटाक्ष टाकत दोघेही गालातल्या गालात हसत होते. शेवटी लेले गरजलेच,"जा बाबा जा! आम्हा म्हाताऱ्यां बरोबर नाही करमणार तुला. आपण बसू परत जेवणं झाल्यावर निवांत. ओsss सुमतीमॅडम! सोडा तिला. का त्रास देताय!" 
त्यांचा आवाज ऐकताच सुमतीमॅडमनी कोपराने ढोसून दीपिकाला जाण्याची खूण केली. आपापले ग्लास हातात घेऊन ते दोघे कोपऱ्यातल्या खुर्च्यांवर जाऊन बसले.

नाही म्हटलं तरी ते दोघेही जरा झिंगले होतेच. तिच्या पापण्या जड झाल्या होत्या. त्याने सिगारेट काढली आणि आपल्या ओठात पकडून तो खिशात लायटर शोधू लागला. तिने त्याच्या तोंडातून सिगारेट काढून घेतली आणि दूर टाकली. तिनेही आता अधिकार गाजवायला सुरवात केली होती. त्यांची आगळीवेगळी लव्हस्टोरी भलतीच बहरू लागली होती. इतर वेळी कुणी सिगरेटवरून काही बोललं तरी मनोज त्याचा जन्माचा उद्धार करत असे पण आज त्याला इतकं भारी वाटलं की बस्स! तो हसला.
"दीपिका! एक विचारू?" मनोज
"हं विचार ना!" घोट गिळत दीपिका बोलली.
"हे जे चाललंय ते खरं आहे का गं?" तो
"मलाही हाच प्रश्न पडलाय! असं वाटतय की सगळं अगदी व्यवस्थित ठरलेलं होतं!" ती
"मला खरंच विश्वास बसत नाहीये!" तो
"हो ना. प्रपोज नाही, उत्तर नाही आणि आपण ऑफिशियली लव्हर्स झालो." ती
"पण खरंच आहोत आपण?" त्याने विचारलं.
"म्हणजे? तुला आवडत नाही मी!" अचानक तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. सगळ्या आनंदावर जणू विरजण पडलं. तो काय उत्तर देतोय याच्या टेन्शनने तिचा उर धडाडु लागला.
"बोल ना मनोज लवकर!" ती उतावळी झाली होती.
"आवडत नाही? हा काय प्रश्न आहे? तुला कळत नाही मला काय वाटतं तुझ्याबद्दल ते?" तो
खरं तर त्याला आपण मनापासून आवडतो हे तिला पक्कं माहित होतं पण अशी वेळ आली की माणूस बेचैन होतोच.
"मनोज बोल ना! नको ना त्रास देउ. मला खूप टेन्शन येतंय!" ती
"जर मी नाही म्हणालो तर?" तो
ती ताडकन उठली. ग्लास खुर्चीवर ठेवताना खाली पडला आणि फुटला. सगळ्यांच लक्ष त्यांच्याकडे गेलं. हॉलमध्ये शांतता पसरली. तिचे डोळे गच्च भरून आले होते, हुंदका अनावर आला होता. तिला तिथून पळून जावंसं वाटलं. पाऊल टाकणार इतक्यात त्याने तिचं मनगट आपल्या हातात पकडलं.
"दीपिका" त्याचा आवजही कापरे भरल्यासारखा झाला होता. तिने मान वळवून त्याच्याकडे पाहिलं. ती मुसमुसत होती. 
"काय" रडवेल्या आवाजात ती बोलली.
"माझ्याशी लग्न करशील?" त्याच्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
"काय? थेट लग्न?" ती रडता रडताच हसू लागली. तो आय लव्ह यु वगैरे काहीतरी म्हणेल असं तिला वाटलं होतं पण त्याने तर थेट मागणीच घातली. खरं तर त्यालाही आपण असं कसं बोललो ते कळलं नाही.
"हो. करशील?" तो
"बघू!" डोळे पुसत ती मुद्दा ऍटीट्यूड दाखवू लागली.
"प्लीज!" तो
"ठीक आहे. करेन" ती हसत बोलली आणि तिने त्याला मिठी मारली.
अचानक टाळ्यांचा कडकडाट झाला आणि दोघेही भानावर आले. झटकन एकमेकांपासून दूर होऊन ते लाजत उभे राहिले. 
"चिर्स टू स्वीट कपल दीपिका अँड मनोज!" लेले ग्लास उंचावून ओरडले.
"चिअर्स, चिअर्स, चिअर्स!" एकच गलका उडाला. सगळे त्या दोघांचं अभिनंदन करू लागले. कवले हातात दोन ग्लास घेऊन आले आणि त्या दोघांना दिले. "चिअर्स टू अवर लव्ह!" म्हणत दोघांनीही ग्लास रिचवले. 
"एक फोटो झालाच पाहिजे!" म्हणत लेलेंनी मनोजच्या गळ्यातला कॅमेरा काढून घेतला. एकमेकांना मिठी मारत त्या दोघांनी पोज दिली. फोटो झाले, जेवणं झाली.

सगळेच इतके प्यायले होते की अगदी साहेब लोकांपासून सगळे कॉटेजमध्ये जाताच घोरु लागले. या दोघांना झोप लागणं तर शक्य नव्हतं. कॉटेजमध्ये जाताच तिला मेसेज आला.
"झोपलीस?"
दीपिका: नाही ना! झोप नाही येत.
मनोज: मला पण!
दीपिका: एक सांगू?
मनोज: मला माहिती आहे.
दीपिका: काय?
मनोज: आय लव्ह यु!
दीपिका: काय रे! मला म्हणायचं होतं ना!
मनोज: मग म्हण की!
दीपिका: जाऊदे! खडूस! 
मनोज: मी काय केलं?
दीपिका: बाहेर ये ना! आपण फिरुयात इथे आतल्या आत.
मनोज: वेडी आहेस का? मी काय पळून जाणार आहे का कुठे? एकत्रच असणार आहोत आपण!
दीपिका: तरीपण! आजचा दिवस परत परत येणार आहे का?
मनोज: ठीक आहे आलो.

ते दोघेही बाहेर येऊन गप्पा मारत अख्ख्या रिसॉर्टच्या फेऱ्या मारू लागले. हातात हात गुंफून हळूहळू चालत ते कितीतरी वेळ चकरा मारत होते. अचानक पाऊस धोधो कोसळू लागला. तो आडोशाकडे धावू लागला. पण तिने त्याचा हात धरून त्याला थांबवून ठेवलं. जोरात बरसणाऱ्या पावसाच्या वर्षावात दोघेही ओलेचिंब झाले. दोघेही एकमेकांसमोर स्तब्ध उभे होते. पावसाच्या सरींच्या आणि विजांच्या कडकडटाच्या आवाजांशिवाय दुसरा कुठलाही आवाज येत नव्हता. दोघेही दोन्ही हात हातात घेऊन एकमेकांसमोर स्तब्ध उभे होते. खांबांवरील लाईट्सचा प्रकाश अगदी अंधुक होता. मधूनच विजेचा कॅमेऱ्याच्या फ्लॅशसारखा उजेड पडून दोघांचे चेहरे क्षणभरासाठी उजळून निघत होते. त्यांच्या चेहर्यावरून पाणी ओघळत होतं. त्या निस्तब्ध शांततेत त्यांच्या मनात भावनांचा कल्लोळ माजला होता. तिचा टॉप भिजून तिच्या अंगाला चिटकून बसला होता. भिजल्यामुळे तिची ब्रा तिच्या टॉपमधून आरपार दिसू लागली होती. तिची लेगिंग भिजल्यामुळे मांड्यांना आणखीच घट्ट बिलगली होती. सडपातळ असली तरी ती अगदीच कृश नव्हती. भिजल्यामुळे ती इतकी आकर्षक दिसत होती की कुणी तिला असं पाहिलं असतं तर स्वतःला सांभाळू शकला नसता पण त्याची नजर तिच्या डोळ्यांतच खिळलेली होती. बाकीचं काहीही त्याला दिसत नव्हतं. तिचीही परिस्थिती काही वेगळी नव्हती. विजांचा आवाज वाढू लागला होता पण त्या दोघांना काहीच कळत नव्हतं. ते एकमेकांच्या डोळ्यांमध्ये हरवून गेले होते. शेवटी त्याने तिला ओढत आडोशाला नेले. 
"जरा जास्तच पाऊस पडतोय आपण जाऊया आता!" तो
"नाई ना! थांब ना रे!" ती आणखी धुंदीतच होती.
"वेडी आहेस का तू? वीजा बघ किती चमकतायत. सेफ नाही हे. शेवटी नाईलाजाने ती जाण्यास तयार झाली. तिला तिच्या कॉटेजजवळ सोडून तो पूढे गेला. आत जाऊन टॉवेलने डोकं पुसू लागला इतक्यात तिचा मेसेज आला.
"मला भीती वाटतेय. मॅडम झोपल्या आहेत. कडीच उघडत नाहीयेत"
त्याने टॉवेल तसाच टाकला आणि धावत तो तिच्या कॉटेजजवळ आला. ती बाहेरच वाटेवर कुडकुडत उभी होती. अचानक त्याला सकाळी लेलेसाहेबांनी त्याला दिलेल्या चावीची आठवण झाली.
"तू एक नंबरच्या कॉटेजजवळ जाऊन थांब मी एका सेकंदात आलो." तिला कॉटेजच्या दिशेने ढकलत तो पुन्हा आपल्या कॉटेजकडे धावला. एका कॅरीबॅगमध्ये काही कपडे आणि टॉवेल भरून चावी घेतली आणि धावत एक नंबरच्या कॉटेजजवळ आला. ती दरवाजाशी हाताची घडी घालून कुडकुडत उभी होती. त्याने झटकन कुलूप काढले आणि ते आत गेले. आतून कडी घालत त्याने लाईट लावले. टॉवेल तिच्या अंगावर फेकत तो बोलला.
"पटकन अंग पुसून घे. केस व्यवस्थित पूस. आजारी पडशील नाहीतर!" 
"हो का अंकल? ठीक आहे! ठीक आहे!" ती टॉवेल घेऊन त्याच्याकडे पाठ करून तिने केस खांद्यावरून पुढे घेतले आणि ती केस पुसू लागली. तिची उघडी पडलेली नाजूक मान तिच्या त्या स्टायलिश ब्राच्या गाठीमूळे खुलून दिसत होती. भिजलेल्या टॉपमुळे आणखी एक गाठ तिच्या पाठीच्या मध्यावर उठून दिसत होती. तिच्या नितंबांची गोलाईही भिजलेल्या लेगिंगमुळे उभारून आली होती. तो तिचे केस पुसून होईपर्यंत तिला न्याहाळत राहिला.
"तू कसला भारी आहेस रे? कुठून आणलीस चावी" ती मान वळवत त्याच्याकडे पाहत बोलली.
"ते जाऊदे! हे घे माझा टी शर्ट आहे त्यात आणि शॉर्टपण आहे. ते ओले कपडे बदल आणि झोप. मी जातो आता!" तो बेडवरून उठत बोलला.
"काय?? मी एकटी झोपू इथे?? वेडा आहेस का तू? मरेन मी!" ती जवळजवळ किंचाळलीच.
"मग काय मी झोपू इथे? प्राजक्ताला फोन कर आणि बोलाव हवं तर!" तो
"नाही उठणार. मी दरवाजा उघडण्यासाठी सगळ्यांना फोन केले पण कुणी उचलला नाही!" ती
"अगं असं आपल्या कालिग्ससमोर वागणं बरं दिसत नाही. वेगळे अर्थ काढतात लोक!" तो
"हवं तर पहाटे उठून जा ना तू! कित्ती पाऊस पडतोय बाहेर. मला खूप भीती वाटेल. प्लीज ना मनोज!" ती गयावया करू लागली. तिला खरंच भीती वाटत होती.
"ठीक आहे!" तो थोडा विचार करत बोलला. अशाही तिथे तीन गाद्या आणि तीन पांघरूणं होतीच.
"येssss! थँक यु!" तिला खूप आनंद झाला होता.
"बरं कपडे तर बदलशील आता?" तो
"हो!" तिने बॅग उचलली नि ती बाथरूममध्ये गेली. थोड्या वेळाने ती बाहेर आली. त्याचा टी शर्ट तिला इतका मोठा होत होता की शर्टच्या बाह्या तिच्या कोपऱ्यापर्यंत येत होत्या आणि खाली तिच्या अर्ध्याअधिक मांड्या झाकल्या गेल्या होत्या. त्यामुळे तिने खाली काही घातलेच नाही. छातीवर हा शर्टही जरासा ओला दिसत होता. 
"देवा! हा पण शर्ट भिजवलास का आता?" तो
"बावळट कुठला! आतलं ओलं आहे ना? मग भिजणार नाही का?" ती किंचित लाजत बोलली.
"ओलं आहे तर सुकायला टाकायचं ना थोडा वेळ!" तो
"ओहोहो! शहाणाच्चेस! एवढ्या मोठ्या शर्ट मध्ये आत काही न घालता राहू? हा गळा बघ किती मोठा आहे." तिच्या अर्ध्याधिक उघड्या छातीकडे बोट दाखवत ती बोलली. त्याचं लक्ष फिरून फिरून पुन्हा तिच्या ब्राच्या गाठीवर जात होतं.
"बरं बाई! आणि शॉर्ट का नाहीस घातलीस?" मनोज
"देवाssss! केवढी मोठी आहे ती. मी दोनवेळा बसेन त्यात!" ती
"बरं जाऊदे झोप आता तिकडे गपचूप!" तो डोक्यावर पांघरूण ओढत बोलला. ती नाक मुरडत त्याच्या पलीकडच्या गादीवर जाऊन झोपली. कितीतरी वेळ या कुशीवरून त्या कुशीवर दोघेही वळवळत होते.
"मनोज, झोपलास का तू?" ती 
"नाही अजून!"
"ऐक ना! मी येऊ तुझ्याजवळ?" ती कचरत बोलली.
तिच्या प्रश्नाने त्याची न आलेली झोप पण उडाली. एकतर याआधी कधी तो कुठल्या मुलीसोबत असा एकांतात एका खोलीतही झोपला नव्हता. त्यात ही थेट एका पांघरुणात झोपायचं म्हणत होती. त्याचा श्वासोच्छवास वाढला. छातीच्या धडधडीचा आवाज त्याला स्पष्ट ऐकू येत होता.
"क..क..कशाला?" तो खूपच नर्व्हस झाला होता.
"मला एकदा तुला हग करायचंय!घट्ट! एकदाच!" ती
"काही नको! झोप गपचूप!" त्याच्या पोटात अचानक हजारो फुलपाखरं उडू लागली होती.
"येणार मी! कुणी नाहीये इथे. आणि बाहेर पाऊस एवढा आहे कि कुणी कॉटेजच्या बाहेर पडणारही नाही" ती
तो काही न बोलता भिंतीकडे तोंड करून पडून राहिला . हे सगळं इतक्या भराभर आणि अनपेक्षितपणे घडत होतं की हे सगळं खोटं आहे असंच त्याला वाटत होतं. ती अगदी हळूच, आवाज न करता त्याच्या गादीवर सरकली. दोघांचीही अस्वस्थता कमालीची वाढली होती. तिच्याही मनात धाकधूक होत होती. अचानक त्याच्या पाठीला थंडगार स्पर्श जाणवला. ती त्याला पाठून बिलगली होती. तिच्या ओल्या ब्रामुळे भिजलेल्या शर्टचा स्पर्श होता तो.
त्याच्या अंगावर हात टाकून तिने त्याला घट्ट आवळलं होतं. तो थरथरत होता, ती ही! 
"मनोज!" 
"काय?" तो
"तू आधी का बोलला नाहीस?" तिने विचारलं
"हिंमत नाही झाली!तू पण तर नाही बोललीस" तो तुटक बोलत होता. 
"तू कसा वागतोस ऑफिसमध्ये? कुणाची हिंमत होईल? हिटलर कुठला!" असं म्हणत ती त्याच्या केसांशी खेळू लागली.
"मला पण तुला एक गोष्ट विचारायची आहे!" तो
"बोल ना!" ती
"तू सिरीयस आहेस ना? आपण लग्न करणारोत ना?" तो
"तुला वाटतंय मी टाईमपास करतेय?" ती त्याला आणखी घट्ट बिलगत बोलली.
"मला काही कळत नाहीये अगं! किती भराभर घडलं सगळं! बारा तासही झाले नाहीयेत अजून आपण एकमेकांशी पहिल्यांदा बोललेलो आणि आत्ता मी तुझ्या मिठीत आहे! असं अचानक एवढं सुख मिळालं की नाशीबावरचा विश्वास उडायला लागतो!" तो
"वेडा रे वेडा! आता तुझी सुटका नाही हं! सात जन्म वगैरे मला माहिती नाही पण या एका जन्मातच तुझ्यासोबत सात जन्म जगून घेणार आहे मी!" ती
"हो खरं आहे! हेच बघ ना! तशी अवघ्या एका दिवसाची ओळख आपली आणि असं वाटतय की जणू कितीतरी वर्षांची ओळख आहे आपली." त्याने कूस बदलली आणि आपला चेहरा तिच्याकडे केला. 
"दीपिका, तुझ्या घरी काही प्रॉब्लेम होणार नाही ना?" त्याला आता भविष्याची चिंता होऊ लागली.
"नाही रे! आपली कास्टपण एकच आहे आणि तुख्यासारखा हुशार, मेहनती आणि कर्तबगार मुलगा त्यांना शोधूनतरी सापडेल का?" दीपिका
"मी तर उद्याच घरी सांगून टाकणार आहे!" तो.
"हं!" म्हणत ती त्याला बिलगली. त्याच्या छातीवर डोकं घासत ती बोलली, "एक सांगू?"
"मला माहिती आहे!" तो
"का रे असं करतोस तू? नकट्या!" त्याचं नाक आपल्या नाजूक बारीक बोटांच्या चिमटीत धरत ती लटक्या रागाने ती बोलली.
"बरं बोल बोल!" तिचं असं लाडात येणं त्याला खूप आवडू लागलं होतं
"आय लव्ह यू!" पापण्या झुकवत ती लाजत बोलली.
"मी पण! खूsssप!! तिचं डोकं आपल्या छातीवर दाबत हलक्या हाताने थोपटत तो बोलला.

तिने हळूच आपली मान उंचावली आणि त्याच्या थथरणाऱ्या ओठांना आपल्या नाजूक ओठांमध्ये पकडले. एकमेकांच्या ओठांच्या गरम स्पर्शाने दोघांची शरीरे शहारून गेली. अगदी सावकाश ते एकमेकांचे ओठ आपल्या ओठांनी कुरवाळू लागले. अगदी स्लोमोशन वाटावं इतक्या सावकाश. त्यांच्या दोघांच्याही चेहऱ्यावर किंवा मनात वासनेचा लवलेशही नव्हता. काडीची अपेक्षा नसताना त्यांचं प्रेम त्यांच्या पदरात पडल्यामुळे ते भावनावश झाले होते. कितीतरी वेळ त्यांचे ओठ एकमेकांना लपेटत होते. बाहेर बरसणाऱ्या पावसाचं संगीत अखंड चालू होत. तिच्या ओठांवरून घसरून त्याने आपलं तोंड तिच्या मानेत घातलं. त्याच्या जीभेचा तिच्या मानेवर होणार गरम स्पर्श तिच्यात अंगार फुलवू लागला.
"स्सssssss!" एका हाताने त्याचे केस घट्ट धरत आणि दुसऱ्या हाताच्या मुठीत बेडशीट आवळत ती आपल्या उत्तेजनेला वाट करून देत होती. तो एकदम सावकाश आपल्या ओठांनी तिची मान धुंडाळत होता. तिच्या मानेवर जिथे तिच्या ब्राची लेस रुतली होती तिथे जिभेने गुदगुल्या करत तो तिला आणखी उत्तेजित करत होता. ती असह्यपणे सुस्कारे सोडत होती. तिच्या टीशर्टचा गळा ओढून ओढून तो तिचा खांदा उघडा करत तो खांद्यावर चुंबने बरसवत होता. त्याच्या हळुवार खोडकर स्पर्शाने तिच्या अंगाअंगावर रोमांच उभे राहिले होते. ती त्याचे केस आणि मान कुरवाळत होती. तिच्या अंगावर पालथं पडत त्याने तिचा शर्ट खाली ओढत तिची छाती चोखण्यास सुरवात केली. त्याच्या नकळत त्याचे हात तिच्या कमरेवर सरकले. त्याला शर्टची अडचण होत होती पण तो द्विधा मनस्थितीत होता. शर्ट काढावा कि नको या विचारातच त्याचे हाय तिच्या कमरेवर घुटमळत होते पण त्याच्या ओठांचं काम मात्र अव्याहतपणे चालूच होतं. शेवटी तिनेच आपल्या हातांनी आपला शर्ट आपल्या छातीपर्यंत वर ओढला. तिची बारीक कंबर आणि सपाट पोट उघडं पडलं. शर्ट ओढून तिने आपल्या स्तनांच्या वर घेऊन अडकवला. ब्राच्या खाली पोटावर आपला मोर्चा वळवत त्याने हातांनी तिची बारीक कंबर कुरवळण्यास सुरवात केली. तिचे हात त्याच्या खांद्यांवर, पाठीवर फिरत होते. त्याने चाटून चाटून तिचे पोट लालभडक करून टाकलं होतं. तिच्या उरोजांना कुरवाळण्यासाठी त्याचे हात शिवशिवत होते पण पहिलीच वेळ असल्याने तो स्वतःला पुनःपुन्हा आवरत होता. तिचे बारीक दंड आपल्या हातांत घट्ट धरून तो तिची बेंबी चोखत होता. बेंबीच्या खालच्या सपाट त्रिकोणावर त्याची जीभ भिरभिरत होती. तिने हात वर करत टीशर्ट काढला आणि ती उठून बसली. तिच्या नाजूक कोरीव मांड्यांवर हल्ला चढवण्यास त्याने सुरवात केली. तिच्या गोऱ्यापान मांड्यांवर त्याच्या दातांचे व्रण पडू लागले होते. तिने वाकून त्याच्या कमरेला हात घातला आणि त्याचा टी शर्ट ओढून काढला. हात उंचावत त्यानेही तिचं काम सोपं केलं. आपल्या हातांचा विळखा तिच्या बारीक वळणदार कमरेभोवती आवळत तो पुन्हा तिच्या मांड्यांवर तुटून पडला. कमालीची उत्तेजित होऊन ती त्याच्या पाठीवर खांद्यांवर बोचकरू लागली. शेवटी होणाऱ्या गुदगुल्या सहन न झल्याने तिने त्याला जोर लाऊन दूर ढकललं आणि लाजून तोंड लपवत ती गादीवर पालथी पडली. तिच्या बारीकच पण टम्म गोलाकार निंतबांवर तिची पँटी घट्ट आवळली होती. हळुवारपणे तिचे नितंब कुरवाळत तो तिच्या बाजूला पडला. बिकिनीसारखी तिची ब्रा तिच्या गोऱ्यापान सपाट पाठीला खुलवत होती. पाठीच्या मध्यावर बांधलेली घट्ट गाठ त्याला आमंत्रण देत होती. पुन्हा तिच्या अंगावर पालथं पडत त्याने तिच्या मानेवर आणि खांद्यांवर आपली जीभ फिरविण्यास सुरवात केली. तिचे नुकतेच स्फुरू लागलेले स्तन गादीवर दाबले गेले होते. तिची सगळीच त्वचा इतकी मुलायम होती की तिच्या शरीराचा स्पर्श त्याला एखाद्या तलम रेशमी कापडासारखा वाटत होता. तिचं शरीरही एकदम नाजूक होतं. त्यामुळे आपल्या आवेगाला मोठ्या प्रयत्नांनी बंध घालत तो अगदी हळुवारपणे तिच्यावर बरसत होता. तिला जणू स्वर्गात असल्यासारखं च वाटत होतं.
तिच्या ब्राच्या पाठीवरच्या गाठीजवळ आपले ओठ नेट त्याने एक बंद आपल्या दातांत पकडला आणि मान मागे घेत त्याने हळुवारपणे गाठ सोडली. दोन्ही बाजूंची बंद गळून गादीवर पडले. बंदांच्या दाबाने पाठीवर नाजूक लालभडक रेष उमटली होती. त्यावर आपली हळुवार बोटे फिरवत त्याने तिच्या मानेत तोंड खुपसत तिथली गाठही सोडली. दाबाने तिच्या छातीजवळ बाजूनं आलेला फुगवटा कुरवाळू लागला. तिची त्वचा घट्ट होती. उरोजात भरू लागलेलं मांस तिच्या त्वचेवर ताण टाकू लागलं होतं. पुढून गादीने दाबल्यामुळे तो ताण बाजूला काखेकडे सरकला होता. तिच्यावरून बाजूला होत त्याने डाव्या बाजूने तिच्या पोटाखाली हात घातला आणि तिला उताणं केलं. तिची छाती त्याच्यासमोर उघडी पडली होती. तिने लाजून आपला चेहरा ओंजळीत लपवला. तिचे स्तन उताणे पडल्यामुळे पसरट होऊनर तिची छाती जवळजवळ सपाटच दिसत होती. सपाट छातीवर दोन हलके फुगवटे तिच्या स्तनांचा आकार जाणवून देत होते. त्यांच्या मध्यभागी फटफटणारी दोन हलक्या तपकिरी रंगाची स्तनाग्रे तरारून बाहेर आली होती. एका हातात तिचा पसरलेल्या स्तनाचं मांस गोळा करून तो ते कुस्करु लागला. छातीवर त्याच्या हातांचा स्पर्श होताच तिच्या अंगावरची बारीक लव उभी राहिली. रोमरोम फुलून आले. अंगावर फुललेल्या काट्यामुळे तिची नाजूक मुलायम त्वचा हलकीशी खडबडीत लागू लागली. तसाच दुसरा स्तनही हातात घेत त्याने तो ही अलगदपणे पिळला.
"आंssss! उंहु!" आता मात्र तिने स्वतःचा आवाज दाबण्याचे प्रयत्न सोडून दिले. चेहरा झुकवत त्याने अलगद तिचे निपल आपल्या ओठांमध्ये हळुवारपणे पकडले आणि शेंड्यावर आपली जीभ अलगद फिरवली.
"हहsssss! स्सsssss!" तिच्या तोंडून हुंकार बाहेर पडला. तिचं शरीर थरथरलं. रोमारोमात अंगार फुलला. तिने आपले डोळे गच्चं मिटून घेतले. तिचा गुलाबाच्या पाकळीसारखा नाजूक ओठ तिने आपल्या दातांखाली दाबून धरला. ओठावर पडलेल्या दाबामुळे ते आणखीच आकर्षक दिसू लागले. दोघांच्याही छात्या धडधडत होत्या. एका हाताने तिच्या उरोजांशी खेळत दुसऱ्या हाताने त्याने आपली ट्रॅक पँट उतरवली पण आता तिच्या जवळ जायचा धीर त्याला होईना. इकडे त्याच्या हातांना आणि ओठांना तिचे मऊ मुलायम स्तन सोडवेनासे झाले होते. कामेच्छा अनावर झाली होती पण त्याला घाई करायची नव्हती. सुंदर नातं फुलण्याधीच सुकून जाऊ नये असं वाटून तो तिच्यापासून दूर झाला.
"काय झालं मनोज?" ती एका अंगावर होत त्याच्याकडे पाहत बोलली. तिचा स्तन बाजूने त्याच्या छातीला घासत होता.
"आपण खूप घाई करतोय असं नाही वाटत तुला?" तो
"नाही! घाई काय त्यात. आपण एकमेकांसाठी कितीतरी महिन्यांपासून झुरतच होतो. प्रेम तर तेव्हाही होतं. आज ते एकमेकांना कळालं एवढंच!" ती त्याच्या छातीवर आपले नाजूक ओठ टेकवत बोलली. 
"त्रास होतो खूप पहिल्या वेळी! आपल्या ट्रिपची मजा नको घालवूयात!" त्याच्याकडे भरपूर करणं होती. पण तो तसं बोलताच ती ताडकन उठून बसली. इतकावेळ बिनधास्तपणे अनावृत्त शरीर घेऊन वावरणाऱ्या तिला अचानक लाज वाटू लागली. पांघरुणाने आपले नाजूक स्तन झाकत ती बोलली.
"मनोज! आय एम सॉरी! मी फसवत होते तुला!" तिचे डोळे भरून आले.
"म्हणजे?" तो बुचकळ्यात पडला.
"कॉलेजात असताना एका मुलाने मला खोट्या प्रेमाच्या..." तिचे वाक्य पूर्ण होण्याआधीच त्याने तिच्या ओठांवर हात ठेवला.
"विसर ते! ते संपलय! आज आपल्या दोघांच्याही आयुष्याची सुरवात आहे." तो तिच्या अश्रूंनी भरलेल्या डोळ्यात पाहत बोलला
ती त्याला बिलगली. त्याने तिला अंगाचा भर टाकत पुन्हा उताणे केले आणि बोटाने पँटीचे ओले झालेले कापड बाजूला करत आपल्या ताठरलेल्या लिंगाचं टोक त्याने तिच्या योनीवर टेकवलं. 
"हूहूहूsss! हं...हं...हंsssss!" तिच्या श्वासोच्छवासाचा अवाजसुद्धा खोलीभर घुमू लागला होता. तिने आपले पाय फाकवत त्याला जागा करून दिली. आपल्या शरीराचा भर तिच्यावर सोडत त्याने सावकाश आपलं लिंग आत ढकललं.
"अंs.. आs आs आss! आsss ई! हं... हं...हं.. !" तिच्या तोंडाचा मोठा आ वासला गेला होता. गच्च मिटलेल्या डोळ्यांच्या कडांतून धारा वाहू लागल्या होत्या. कपाळ आठ्यांनी भरून गेलं होतं.  
आधीच सडपातळ असल्यामुळे तिची रुंदी कमी होती आणि दुसरीच वेळ असल्यामुळे ते तिच्यासाठी जेवढं आनंद देणारं होतं तेवढंच वेदनादायकही होतं. त्याचेही डोळे मिटले गेले होते. त्याच्या लिंगाला होणाऱ्या गरम स्पर्शाने त्यालाही पुरतं बेभान करून टाकलं होतं. वेदनेच्या कळांनी तिचे सर्वांग भरून गेलं होतं. तिचा चेहरा लालबुंद झाला होता. दोघांची शरीरे घामाने थबथबली होती. तिने त्याची दोन्ही मनगटे हातांनी गच्चं धरून ठेवली होती. त्याने सावकाश आपली कंबर मागे घेत हळुवारपणे लिंग बाहेर ओढलं. आतमध्ये तिच्या नाजूक योनीमार्गावर रगडली जाणारी त्याच्या लिंगाची राठ त्वचा तिचं आख्ख शरीर सुखाने भरून टाकत होती. तिच्या चेहऱ्यावर कमालीच्या वेदना आणि परमसुखाच्या भावनांचं अजब मिश्रण झालं होतं. अगदी सावकाश आपली कंबर पुढे मागे करत तो तिला अगदी गुदमरायला लावणारं सुख तिच्यावर बरसवत होता. तिने अवेगात आपली मान उंचावून धरली होती. पाठीला बाक देत तिने आपली छातीही उचलून धरली होती. त्याचं वेगावरचं नियंत्रण आता हळूहळू सुटू लागलं होतं. हळूहळू त्याचा वेग आता वाढू लागला होता आणि त्यामुळे तिच्या वेदना आणि त्या वेदनांतून मिळणारं सुखही!!
"आंहssss ! स्सsss! हां... हां..हांsss!"
"स्सss!"
"हूंssss! आईss आईsss! आईsss!!
"उं sss! मेलेssss!" 
त्याच्या धडकांच्या तालावर तिच्या तोंडातून चित्कार फुटत होते. तिचे स्तन उसळ्या मारत होते. तिचं आख्खच्या आख्ख शरीर लालभडक झालं होतं. शेवटी तो त्या क्षणार्धाच्या अगदी जवळ जाऊन पोचला, तेव्हा त्याने कंबर मागे ओढत सगळं जोर एकवटून एक जोराचा दणका देत आपलं आख्खच्या आख्ख लिंग अगदी मुळापर्यंत आत ठोसलं!
"आssssss.. आई गंssss!" तिची मान उचलली गेली, तिचे डोळे बटाट्याएवढे विस्फारले गेले. वेदना आणि सुखाने सगळ्या सीमा पार केल्या होत्या. त्याच्या तप्त रसाने त्याने तिला भरून टाकलं होतं. आपले लिंग बाहेर काढत तो तिच्या बाजूला कोसळला.

दोघेही धापा टाकत होते. दोघांचीही छाती वेगाने वर खाली होत होती. एकमेकांच्या हातात हात गुंफून ते दोघेही डोळे मिटून शांत पडून राहिले होते. ती एका कुशीवर झाली आणि तो तिला मागून बिलगला. तिच्या केसांत आपलं तोंड घालत तो कुजबुजला.
"दीपिका एक गोष्ट सांगू?" 
"मला माहिती आहे!" डोळे न उघडता गालातल्या गालात हसत ती बोलली!
दोघांच्याही चेहऱ्यावर हसू फुललं! प्रेमाच्या पावसात चिंब भिजत ते दोघे कितीतरी वेळ तसेच पडून होते. बाहेर पावसाच्या सरी कोसळतच होत्या. संततधार...तरल...हळुवार... अगदी त्यांच्या प्रेमासारख्या!

विसरू कशी....

नेहमीप्रमाणे आपल्या बंगल्याच्या बाल्कनीत ती फुलझाडांना पाणी घालत होती. लग्न झाल्यापासून तिच्या जीवनात हाच काय तो विरंगुळा होता.  आजूबाजूची बाग फुलविणे आणि फक्त मोबाईलवर तेही फक्त मैत्रिणींशी गप्पा मारणे. तिच्या कोमल नाजूक चेहऱ्यावर उगाचच प्रौढत्वाच्या खुणा दिसू लागल्या होत्या! डोळ्याभोवती काळी वर्तुळे वरवर अधिकच गडद होऊ लागली होती. मन उदास असलं की सौंदर्याला आपोआप उतरत्या कळा लागतात. एक अवखळ अल्लड मुलगी दोन तीन वर्षात अगदी वयस्कर वाटू लागली होती. सगळी भौतिक सुखं तिच्या पायाशी लोळण घेत होती. पण पोपटाला पिंजरा लोखंडाचा असला काय किंवा सोन्याचा असला काय, शेवटी तो पिंजराच!! अनेकदा अगदी आत्महत्यांचे विचारही तिच्या डोक्यात येत पण मागे आता एक मुलगी होती. दिवसेंदिवस तिची घुसमट वाढतच चालली होती. दिवसभर तासन्तास ती स्वतःचा भूतकाळ आठवत स्वतःच्या नशिबाला दोष देत बागेतील कोपऱ्यातल्या झोपाळ्यावर बसून राही. आख्खा गाव वहिनीसाहेब म्हणून तिच्यासमोर मान झुकवत असे पण तिला त्याचं काहीच नव्हतं. हातपाय कापून एका खोलीत टाकलेल्या धडासारखं तीच जिणं होतं. सगळ्या झाडांना पाणी घालून झाल्यानंतर ती तिच्या झोपाळ्यावर येऊन बसली आणि नेहमीप्रमाणे विचारात बुडून गेली.

कोमल आपटे! ज्युनियर कॉलेजातली सगळ्यात अवखळ आणि खोडकर मुलगी. तिला शांत बसणं कधी माहितीच नव्हतं. अगदी बिनधास्त आणि बेधडक! सगळे तिला भिंगरीच म्हणायचे. दिसायला तशी बरी. नाजूक चेहरा, बारीक अंगकाठी, नावसारखाच कोमल आवाज! तिच्या दिसण्यामुळे नाही पण तिच्या वागण्या बोलण्याने ती कुणालाही प्रेमात पाडेल अशीच. वर्गातील डझन दोन डझन पोरं तिच्या मागे भिरभिरायची. पण त्यांच्या हाती लागेल ती भिंगरी कसली. ती त्यांच्या फिरक्या घेत ते भिरभिरतच राहतील याची पुरेपूर काळजी घ्यायची. तिचे वडील अण्णा आपटे त्याच शाळेत क्लार्क होते. एक दिवस कुणाची तरी दृष्ट लागली आणि गावचे पुढारी अप्पासाहेब धनावडेंचा मुलगा उदयसिंहांची नजर तिच्यावर पडली. 
एके दिवशी अचानक अप्पासाहेबांचा एक माणूस घरी निरोप घेऊन आला. 'अप्पासाहेबांनी ताबडतोब बंगल्यावर बोलावलं आहे!' तिच्या वडिलांच्या पायाखालची जमीनच सरकली. एखाद्याला उभ्या उभ्या जीवानिशी मारायलाही पुढे मागे न बघणारा माणूस म्हणजे अप्पासाहेब! त्यांनी भेटायला बोलावणं म्हणजे सामान्य माणसासाठी धोक्याची मोठी घंटा! घाबरत घाबरत तिचे वडील त्यांना भेटायला गेले आणि मान खाली घालून घरी आले. घरी आल्यावर दोन तीन तांबे पाणी घटघट पिऊन सोप्यात येऊन अस्वस्थपणे येरझरे घालू लागले.
"मी काय म्हणते! काय झालंय? तुमच्याकडून काही चुकलंय का?" त्यांची पत्नी सुलोचना त्यांना विचारू लागली.
"हो! काळजाचा तुकडा तुझ्या पोटी जन्माला घातला हीच काय ती माझी चूक!" ते मुठी आवळून रागारागाने येरझऱ्या घालत होते.
"काय झालं? असं वागू नये! नीट बोलाल का माझ्याशी?" सुलोचना
"उदयसिंह धनावडेंना लग्न करायचंय आपल्या कोमुशी!" आण्णा
"अहो अजून लहान आहे ती. आणि ते क्षत्रिय आहेत! त्यांना ब्राम्हणाच्या लेकी केव्हापासून चालायला लागल्या?" सुलोचना काकींनाही थोडा राग आलाच!
"ते आता महत्त्वाचं नाही! माझ्या पिलाला कुठे लपवू ह्याची चिंता आहे मला!" आण्णा
"आण्णा आम्हाला ठाऊक होतं तू हरामखोर आहेस. बोलाव सूनबाईंना! आम्ही अंगठ्या घेऊन आलो आहोत! आज साखरपुडा उरकून टाकायचा आहे!" अप्पांचा भारदस्त आवाज घरभर घुमला. त्यांच्यासोबत उदयसिंह आणि परशा होते. परशा म्हणजे त्यांचा खानदानी अंगरक्षक अगदी बाहुबलीतल्या कटप्पासारखा! त्याच्या नजरेच्या कटाक्षानेही समोरचा गारद व्हावा असा राक्षसच! पर्याय नव्हता अण्णांना त्यांचं लाडकं पिलू जिवंत रहायला हवं होतं. नाईलाजास्तव त्यांना सगळं ऐकावं लागलं आणि कोमलची गाठ शेवटी उदयसिंहाबरोबर बांधली गेली. अण्णाच्या सात पिढ्यांनी पहिला नव्हता आणि पुढच्या सात पिढ्याही पाहू शकणार नाहीत एवढा दिमाखदार विवाहसोहळा त्यांच्या लेकीचा झाला पण कन्यादान करताना तिच्या चितेला अग्नी देत असल्याचा भास अण्णा आणि सुलोचना काकूंना झाला. कोमलही अवखळ असली तरी समजूतदार होती. आपल्या बापाची हतबलता तिने जाणली होती आणि आपल्या मनात जन्म घेऊ लागलेला प्रेमाचा अंकुर जाळून टाकत तिने उदयसिंहासोबत सात जन्मांसाठी स्वतःला बांधून घेतले फक्त आपल्या बापासाठी! आणि तेव्हापासून ती या सोन्याच्या पिंजऱ्यात तडफडत आपल्या मरणाची वाट पाहत होती. रोज शरीराबरोबरच मनावर होणारे बलात्कार सहन करत होती. तिच्या कॉलेजातील सगळ्यात हुशार मुलगा ज्याने तिचं काळीज कायमचं चोरलं होतं निशांत वाडेकर! अकरावीपर्यंत तो तिच्याच वर्गात होता. बारावीत तो पुण्याला शिकायला गेला तो थेट डॉक्टर होऊनच परतला. त्याला तिच्या मनातलं काही सांगण्याआधीच सगळ्या गोष्टी इतक्या भराभर घडल्या की जणू हेच आपलं नशीब हे मान्य करण्यावाचून तिला पर्याय उरला नाही अन तिने तिचं प्रेम तिने भूतकाळाच्या स्मशानात गाडून टाकलं.
हे सगळे विचार रोजच तिच्या डोक्यात भिरभिरत असत. पण हा म्हणजे जणू काही तिचा दिनक्रम झाला होता आता! उदयसिंहाची बाहेरख्याली तर लग्नाआधीपासूनच जगप्रसिद्ध होती. लग्नानंतर दोन आठवड्यातच तो तिला कंटाळला पण तिला तक्रार करण्याचीही मुभा नव्हती.  फक्त स्वतःचे पौरुषत्व जगजाहीर करण्यासाठी त्याने एक अपत्य ठेवले. देवही ज्याचे त्याला योग्य फळ देत असतो. उदयसिंहाच्या पदरातही त्याने अगदी कोमलसारखीच गोंडस मुलगी टाकली होती. पण या सगळ्यात भरडली जात होती ती कोमल!

अचानक एके दिवशी तिची मैत्रीण आयेशाचा तिला मेसेज आला. 'निशांत लंडनहून परत आलाय!' अन् सुकून वाळवंट झालेल्या तिच्या मनात आशेची पालवी फुटली. पण आपलं लग्न झालंय आणि आता आपल्या पदरात एक गोंडस मुलगी आहे हे आठवतच तिने ती पालवी स्वतःच खुडून टाकली. 
निशांत वाडेकर म्हणजे तालुक्याचे आमदार भाऊ पाटलांचे खास आबा वाडेकरांचा मुलगा. आण्णांएवढंच किंबहुना त्यांच्याहूनही अधिक वजनदार व्यक्तिमत्त्व!  पण एकदम साधेसुधे सरळमार्गी! आबांचा शब्द म्हणजे काळ्या दगडावरची रेघ मानली जायची. त्यानी कधी कुणाला काडीचाही त्रास दिला नव्हता. निशांतही अगदी आपल्या वाडीलांवरच गेला होता. शेवटी खाण तशी माती! राजकारणात त्यांच्या नावाला इतकं वजन होतं की गावातल्या राजकारणात ज्याला टिकायचं असेल त्याला आबांना धरूनच रहावं लागे. आप्पाही याला अपवाद नव्हते. इच्छा नसूनही आप्पांना आबांशी गोड रहावं लागे.

एक दिवस अशीच झोपाळ्यावर बसलेली असतानाच तिला समोरून एक उंची गाडी गेटमधून आत शिरताना दिसली. ती घाईघाईने मागच्या दाराने घरात गेली व आपल्या रूममध्ये जाऊन बसली. बाहेरचे लोक आले की घरातल्या बायकांनी समोर यायचं नाही असा धनावडेंच्या घरचा नियमच होता. तिच्या रूममधून दिवाणखाण्यातली बैठक स्पष्ट दिसत असे. खास उदयसिंहांसाठी तशी रचना केलेली होती. काही सेकंदातच उदयसिंह आप्पा आणि निशांत! हो निशांतच होता तो! तिघे आत आले आणि बैठकीच्या ठिकाणी बसले. तिचा स्वतःवर विश्वासच बसेना. चक्क तिचं पाहिलं आणि अर्थात शेवटचं प्रेम तिच्या नवऱ्यासोबत आणि सासऱ्यासोबत गप्पा मारत तिच्याच घरात बसलं होतं. त्याला ओळखण्यात तिच्याकडून चूक होणं शक्यच नव्हतं! हो तो निशांतच होता. बराच वेळ गप्पा मारून तो निघून गेला. रात्री उशीरपर्यंत तिच्या डोक्यात निशांत घुमत राहिला. उदयसिंह आल्यावर  तिने हिम्मत करून विचारलं.
"अहो एक विचारू का?" 
"काय?" उदय
"ते निशांत वाडेकर होते ना? सकाळी आलेले?" ती
"हो. तुला काय करायचंय! आणि तू कशी ओळखतेस त्या हरामखोराला?" उदय. त्याचं प्रश्नवजा उत्तर ऐकून त्याच्या कानाखाली आवाज काढावा असं तिला वाटलं.
"आम्ही एका वर्गात होतो." तिने स्वतःला सावरत उत्तर दिलं
"म्हणजे तोही ओळखत असेल तुला!" उदय
"माहित नाही. अभ्यासू होता तो. मुलींकडे फारसं लक्ष नसायचं त्याचं!" ती
"तो मोठं हॉस्पिटल टाकतोय गावात हायवेला! करोडोने पैसा ओतणार आहे. आपली जमीन आहे वाडीजवळ, तिथे हॉस्पिटल करून आपल्याला पार्टनर करून घ्यावं अशी अप्पांची इच्छा आहे. पण तो हरामखोर मानायलाच तयार नाही!" उदय जणू स्वतःशीच बडबडत होता.
"तुम्ही शांततेत घ्या. तो ऐकेल. शांत स्वभाव आहे त्याचा! सगळ्यांना मदत करायचा तो!" कोमल
"तेच तर! झाटू साला! समाजसेवेचे डोहाळे लागलेत त्याला. पैसा नाही कमवायचा म्हणे! लोकांना मदत करायचीय डॉक्टरसाहेबांना!" उदयचा पार चढू लागला.
"गैर काय आहे? आपल्याकडे पैशाची कमी आहे का? लोकांना थोडं दिलं म्हणून काय बिघडतं?" कोमल
"ते काय देतात आपल्याला? एका मताचे पाच पाच हजार मोजून घेतात माकडं!" उदय
तिने त्याच्याशी वाद घालायचं टाळलं. त्याच्या डोक्यात अचानक काहीतरी चमकलं आणि त्याने तिला विचारलं, "तू बोलशील का त्याच्याशी एकदा? आपल्या पार्टनरशिपसाठी?" 
"मी?" तिच्यासाठी हा आश्चर्याचा धक्का होता.
"हो हो तूच!" तो
"मला काय कळतं त्यातलं?" ती
"कळायचं काय त्यात. मी सांगेल तेवढं करायचं फक्त!" तो
"नको! मामंजी मारून टाकतील मला!" कोमल
"मी सांगतो त्यांना! हा प्रोजेक्ट हातचा जाता काम नये" उदय
"तुमचं तुम्ही ठरवा!" असं म्हणत तिने पांघरून घेतलं आणि झोपी जाण्याचा प्रयत्न करू लागली.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी तिचा नेहमीप्रमाणे दिनक्रम चालू झाला. तिला पुन्हा आयेशाचा मेसेज आला.' निशांत तुझ्याबद्दल विचारत होता. मी काही बोलले नाही. काय करू?' पाषाणात फुटणारा पिंपळ कितीही वेळा खुडला तरी तो दुप्पट वेगाने पुन्हा फूटतोच. तिने रिप्लाय केला ' नको सांगूस काही!'
आयेशा: त्याचं पण लग्न झालं दोन वर्षांपूर्वी. 
कोमल: छान! कुठली आहे मुलगी?
आयेशा: सातारची आहे. पाटील!!
कोमल: काय? त्याने इंटरकास्ट केलं?
आयेशा: जसं काय तू जातीतच केलंस
कोमल: माझं वेगळं आहे. तुला माहिती नाही का?
आयेशा: अजूनही तेवढाच गोड दिसतो गं तो. काल पाहिलं गावात
कोमल: मला का सांगतोयस पण तू?
आयेशा: त्याच्यावर एकेकाळी जीव ओवळून टाकलायस तू. मला माहित नाही का ते?
कोमल: शांत बस! ( ती रिप्लाय केला की आधीचा मसेज डिलिट करून टाकत होती)
आयेशा: त्या उद्यापेक्षा शंभरपट चांगला आहे तो. 
कोमल: सांभाळून! माझ्या नवऱ्याबद्दल बोलतेस तू!
आयेशा: सॉरी! 
आयेशाने तिला निशांतचा नंबर पाठवला आणि ती ऑफलाईन झाली.

कोमलचं मन ढवळून निघालं. त्याचा नंबर तिने निशा म्हणून सेव्ह केला. दिवसभर तिला अनेकदा त्याला मेसेज करायची इच्छा अनावर झाली पण तिने स्वतःला थांबवलं. रोजप्रमाणे एकटीच संध्याकाळचं जेवण करून ती खोलीत आली आणि उदयला फोन लावला.
"मी येणार नाही आज. काम आहे!"पलीकडून आवाज आला आणि फोन कट झाला. तिच्या अपेक्षांना काही किंमतच नव्हती. खरं तर तिलाच काही किंमत नव्हती. शेवटी हिंमत करून तिने निशांतला मेसेज केला
'हाय!'
निशांत: कोण?
कोमल: कोमल! कोमल आपटे
निशांत: हे हाय! कशी आहेस तू? नंबर कुठून मिळवलास?
कोमल: नशिबात होता मिळाला. मी मजेत आहे. तू कसा आहेस?
निशांत: मी ही मजेत! कुठे असतेस तू सध्या? कॉलेज झालं की व्हाट्सऍप फेसबुक सगळीकडून गायब झालीस अचानक
कोमल: इथेच आहे! आता मी मिसेस उदयसिंह धनावडे आहे.
निशांत: ओह माय गॉड! सरप्राईज! इंटरकास्ट? मी आलो होतो काल तुमच्या घरी.
कोमल: हो पाहिलं मी तुला.
निशांत: कधी भेटूयात मग?
कोमल: नको. मला परवानगी नाही. तुला माहिती आहे धनावडेंचा घरंदजपणा अँड ऑल!
निशांत: ओके ओके! बोल अजून काय म्हणतेस?
कोमल: काही नाही. खूप वर्षं झाली तुझा आवाज ऐकला नाही म्हणून... (पुढे काय लिहावं तिला कळेना)
निशांत: वेट आय विल कॉल यु
कोमल: नको! उदयने ट्राय केला तर मोठा गोंधळ होईल.
निशांत: देवा! कधी बदलणार आपले लोक? आय विल कॉल यु ऑनलाइन म्हणजे लाईन बिझी येणार नाही.

निशांतने तिला नेटकॉल केला.

कोमल: हॅलो
निशांत: हं बोल आता.
कोमल: किती बदललाय तुझा आवाज.
निशांत: तुझाही!
कोमल: बाय द वे काँग्रेट्स!
निशांत: कशाबद्दल?
कोमल: मिसेस पाटील-वाडेकरांबद्दल
निशांत: हाहाहा! थँक्स थँक्स!
कोमल: ठेऊ आता? 
निशांत: ठीक आहे

खरं तर त्याला तिचं वागणं विचित्र वाटलं पण त्याने जास्त विचार केला नाही! त्याचा आवाज ऐकल्यानंतर तिला सगळे जुने दिवस आठवले. मैत्रिणी आणि शिक्षकांच्या नजरा चुकवीत चोरून चोरून त्याच्याकडे पाहणं, त्याच्या नावानं असंख्य प्रेमपत्रं लिहीणं आणि त्यातलं एकही त्याला न देणं! वर्गात त्याच्या बाकाशेजारच्या बाकावर बसायला मिळावं म्हणून रोज वर्गातल्या मुलींशी भांडणं! त्या मोरपिशी दिवसांच्या आठवणींनी सुद्धा तिच्या चेहऱ्यावर हास्य पसरलं. एका क्षणासाठी तिला वाटलं सगळं झुगारून द्यावं पण दुसऱ्याच क्षणी आपण किती हतबल आहोत याची जाणीव तिला झाली. पण तिचं मनही तेवढंच हट्टी होतं. ती जेवढं आवळून त्याला बांधून ठेवण्याचा प्रयत्न करत होती तेवढंच ते हिसके मारून मारून बंध तोडत सुसाट उधळत होतं. तिने पुन्हा त्याला मेसेज केला

कोमल: काय नाव आहे रे तुझ्या बायकोचं?
निशांत: नीलम!
कोमल: डॉक्टरच असेल ना?
निशांत: हो. मेडिकलची क्लासमेट आहे. सध्या गेली आहे माहेरी दोन महिन्यांनी डेट आहे
कोमल: अरे वा! अभिनंदन!! (खरं तर तिचं काळीज पिळवटून निघत होतं. असं वाटत होतं की तिचे श्वास कुणीतरी हिरावून घेऊन दुसऱ्या कुणाला तरी दिले आहेत.)
निशांत: धन्यवाद! बाकी काय आणखी? तुम्ही तर आता आख्या गावच्या महाराणी झालात! मजा असेल!
कोमल: हो ना! पण या काटेरी मुकुटाचं दुःख इतरांना नाही कळायचं! (तिच्या मर्मावरच त्यानं बोट ठेवलं होतं)
निशांत: हं! प्रत्येक गोष्टीची किंमत मोजवीच लागते. शेवटी या जगात फुकट काय मिळतं!
कोमल: आणि मला जे नको होतं त्याची किंमत मला मोजावी लागतेय!
निशांत: तू ठीक आहेस ना? काही प्रोब्लेम तर नाही ना?
कोमल: नाही रे! याला प्रॉब्लेम कसं म्हणू? हेच तर आयुष्य होऊन बसलंय माझं.
निशांत: मला भेटायचं आहे तुला. एकदा
कोमल: उशीर झालाय आता.
निशांत: म्हणजे?? (तिच्या मनातल्या कल्लोळाचा त्याला मागमूसही नव्हता)
कोमल: अरे रात्र खूप झालीय. झोपते आता.( तिने कसंबसं स्वतःला सावरलं.
निशांत: ओके! गुड नाईट!
कोमल: गुड नाईट!

पुढचे दोन तीन दिवस तिला निशांतशिवाय दुसरं काहीच सुचत नव्हतं. ती स्वतःला आवरण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत होती. पण एवढ्या दिवसांच्या दुःखाच्या ओझ्याखाली दबलेलं तिचं मन आता ते ओझं पालटून टाकण्यासाठी अधीर झालं होतं. एके दिवशी सकाळी सकाळी आप्पांनी कोमलला बैठकीत बोलवलं. किचनमधून पदराला हात पुसत ती बाहेर आली.
"जी मामंजी!" मान खाली घालून ती त्यांच्यासमोर उभी राहिली.
"त्या आबा वाडेकरांच्या मंडळी, आपल्या ताईसा आजारी आहेत खूप! दोन दिवस झाले अंथरुणाला खिळल्या आहेत. जाऊन तास दोन तास भेटून या त्यांना!" अप्पा
"म..म..मी?" तिच्यासाठी हा मोठा धक्का होता.
"आपल्या घरचं दुसरं कुणी बाईमाणूस आहे का?" आप्पा चहाचा घोट घेत बोलले.
"क..क..कधी जाऊ?" अप्पांसमोर उभं राहणं म्हणजे तिच्यासाठी साक्षात यमराजासमोर उभं राहणं होतं.
"दुपारची तुमची कामं झाली की जा दोन च्या आसपास! परशा सोडून येईल तुम्हाला. मग चार वाजता आम्ही येऊ तुम्हाला न्यायला." आप्पा.
"जी मामंजी! ज...ज...जाऊ का मी?" ती आप्पांशी बोलताना नेहमी अडखळायची.
"जा! आणि जाताना जरा फळं वगैरे न्या! सखुला आणून ठेवायला सांगा आत्ताच!" आप्पा
"जी मामंजी!" ती आत निघून गेली. सगळी कामं उरकून ती आपल्या खोलीत आली.

तिची मनस्थिती अतिशय विचित्र झाली होती. एकतर निशांतला भेटण्याची आयती संधी चालून आल्यामुळे तिला आनंदही होत होता आणि भेटून करायचं काय हा प्रश्नही पडत होता. काही कारण नसताना एक हुरहुर तिच्या मनाला लागून राहिली होती. तिची छाती धडधडत होती. ती कमालीची अस्वस्थ झाली होती. तिने ताबडतोब निशांतला मेसेज केला. 'काकूंना काय झालंय?"
निशांत: बीपी ड्रॉप झालाय. अशक्त आहे त्यामुळे सहन होत नाही.
कोमल: मी येतेय आज भेटायला दुपारी! तास दोन तास थांबणार आहे! आप्पांनीच सांगितलंय.
निशांत: अंग एवढं सिरीयस नाहीये.
कोमल: असू देत. तुला भेटायचं होतं ना? त्यानिमित्ताने भेट होईल तरी! (तिचा उर आणखी जोरात धडधडू लागला!)
निशांत: ठीक आहे. मी असाही घरीच आहे आज. आबा गेलेत शिर्डीला आत्ताच! 
कोमल: दोन वाजता येईन.
निशांत: ठिक आहे!

दोन वाजता सगळं आवरून तिने अप्पा आणि उदयसिंहला फोन करून सांगितलं जातेय म्हणून. परशा तिला आबांच्या घराच्या पोर्चमध्ये सोडून तिथूनच चालता झाला. आबांच्या नावाचंही त्याला वावडं होतं. ती सावकाश पायऱ्या चढत आत गेली. समोर मोठा दिवाणखाना होता. त्यांच्या घरापेक्षा जवळजवळ दुप्पट मोठा. सगळीकडे एकदम शांतता होती. दिवाणखाण्याच्या मध्यातून मोठ्या पायऱ्या वरच्या मजल्यावर गेल्या होत्या. भिंतीवर मोठमोठाले पेंटिंग्स टांगलेले होते. तिने आवाज दिला, "कुणी आहे का?"
आतून एक बाई बाहेर आली. लताबाई वाडेकरांची कामवाली होती ती .
"कोण?" 
"मी कोमल! आप्पा धनावडेंची सून!" कोमल
"अगं बाई! या वाहिनीसाहेब! बसा!" लताबाई
"काकू कुठे आहेत?" कोमल सोफ्यावर बसत बोलली.
"आत्ताच झोपल्यात! गोळ्या घेतल्यात!" लताबाई
"अरे देवा! त्यांना भेटायला आले होते." कोमल बुचकळ्यात पडली.
"तुम्ही बसा! आमची वैनी आन भाचं यायच्यात आज. माझी अर्धी सुटी हाय! आता छोट्या बाईसा येतील!" लताबाई
"छोट्या बाईसा?" कोमलला काही कळेना.
"धाकल्या ताई! आबांच्या धाकल्या!" लताबाई
ती निशांतच्या बहिणीबद्दल म्हणजे निशीगंधाबद्दल बोलत होती.
"ठीक आहे!" कोमल समोरचं मॅगझिन उचलून चाळु लागली. लताबाई निघून गेली.
"कोमल?" तिच्या कानात आवाज घुमला
तिने मागे वळून पाहिलं तर निशांत जिन्यात उभा होता. तिला काय बोलावं हेच कळेना! 
"वर ये ना! आई झोपलीय आत्ताच. इकडे बाल्कनीत बसूयात!"
ती निमूटपणे उठून त्याच्या मागोमाग वर गेली. तो त्याच्या खोलीत गेला. ती दाराशी येऊन उभी राहिली. 
"ये ना आत!" तो. ती आत गेली. बेडच्या मागच्या भिंतीवर त्याचा आणि नीलमचा गळ्यात गळे घातलेला मोठा फोटो लावला होता. बाकीच्या भिंतींवरही त्या दोघांचे कॉलेजपासून ते आत्तापर्यंतचे बरेच फोटो फ्रेम करून लावलेले होते. ते न्याहाळत ती क्षणभर त्या फोटोत नीलमच्या जागी स्वतःला पाहू लागली. 
"छान आहे नीलम! सुंदर आहेर फोटो!" ती बोलली
"थँक्स! बस ना!" त्याने एक स्टूल तिला बसण्यासाठी पुढे केला.
"काय चाललं आहे मग!" तो कॉम्पुटरवर काहीतरी बटणं दाबत बोलला
"काही नाही रोजचेच रुटीन!" ती. ती अक्षरशः तळमळू लागली होती. हे सगळं कदाचित तिचं होऊ शकलं असतं! आपण काय गमावलं आहे हे समोर दिसल्यावर माणसाला स्वतःचा खूप राग येतो.
"तू खूप शांत झाली आहेस आता. कुणी म्हणणारच नाही तूच कोमल आपटे आहेस म्हणून!" तो हसत तिच्या समोर बेडवर येऊन बसला.
"नाहीचये ना मी आता कोमल आपटे. आता धनावडे झाले ना? आडनावाबरोबर बरंच काही बदलत असतं!" ती उगाच आपल्या नखांचं नेलपेंट खरवड्त होती.
"एवढी सिरीयस का झालीयेस यार तू! कॉलेजात असताना जाम प्रेमात होतो तुझ्या! पण आता तुझा काकूबाई अवतार पाहून वाटतंय फसलो असतो!" तो मोठ्याने हसत बोलला.
तिच्या काळजात चर्रर्र झालं! लग्न हे सामान्य माणसासाठी असं बंधन असत जे तोडणं कितीही प्रयत्न केला तरी तोडणं म्हणजे दिव्यच असतं. आणि ते करून साध्य शून्य होतं. पण हे शून्य साध्य करण्याचा तिचा मोह वरवर वाढत चालला होता.
"कदाचित हे तेव्हा बोलला असतास तर आज मी काकूबाई झाले नसते!" ती खिन्नपणे म्हणाली.
"म्हणजे तु पण? देवा! अशा किती प्रेमकथांचा या भित्रेपणाने बळी घेतलाय देव जाणे!" तो 
"खरंच!" तिला स्वतःचा राग येत होता.
"काहीही म्हण हं पण! हे क्षत्रियलोक भारी डेरिंगबाज असतात. बघ आता उदयने तुला मिळवलं आणि नीलमने मला! असं बाणावर खोचलेलं असतं त्यांचं प्रेम! बिनधास्त! आपल्यासारखं पारखून मोजून मापून कॅलक्यूलेटिव्ह प्रेम करता येत नाही त्यांना! त्याचं प्रेम उधाण असतं, वादळी, अमाप आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे बेफिकीर!" तो नीलमला आठवत होता बहुतेक. त्याला नीलममध्ये दुसरी कोमल सापडली आहे याची खात्री तिला पटली कारण तो जे वर्णन करत होता त्यात लग्नाआधीची कोमल अगदी फिट्ट बसत होती!
"त्यांचं सगळंच अतिरेकी असतं! धसमुसळं! प्रेमसारखी नाजूक गोष्टही त्यांना हळुवारपणे करता येत नाही!" ती
"त्यात तर खरी मजा आहे. जिवंतपणा आहे त्यांच्यात एक! हे असलं बुळबुळीत बामणी जगणं काय कामाचं? जगात गोड भातापेक्षा तांबड्या पांढऱ्या रश्श्याचे चाहतेच अधिक आहेत ते त्यामुळेच!" तो पुन्हा मोठ्याने हसला.
"काहीही!" ती
"अगदी तसंच नाही गं! पण त्यांची उत्कटता खरंच अजोड असते. आपण कुठल्याही गोष्टीत त्यांच्याएवढं गुंतू शकत नाही. आपले हिशोब आपल्याला तसं करू देत नाहीत." तो
"उत्कटता हा स्वभाव नाहीये ती भावना आहे. आपल्याला हवा तो जोडीदार मिळाला की उत्कटता आपोआप येते. त्यासाठी कुठल्या जातीचं असावं लागत नाही!" ती
"मे बी! असू शकेल! माझा अनुभव सांगितला मी!" तो.
"माझा वेगळा आहे अनुभव!" ती.
"जाऊदे! ए पण तू अजून तशीच दिसतेस हां कॉलेजला असताना दिसायचीस तशी! हा ओढलेला चेहरा सोडला तर!" तो
"संसारात पडल्यावर स्त्रीला वेळ राहत नाही स्वतःकडे पहायला!" ती खरं तर तिला त्याला घट्ट मिठी मारून मनसोक्त रडावंसं वाटत होतं.
"ते आहेच! पण तुझ्या हाताखाली नोकरचाकर भरपूर असतील ना!" तो
"हो आहेत ना! पण संसार माझा आहे त्यांचा नाही!" ती
"तू बोलायला ऐकणार आहेस का कुणाला?" तो हसत मोबाईलमध्ये काहीतरी चाळे करत बोलला.
ती मोबाईलवरून कुणालातरी कॉल लावण्याचा प्रयत्न करत होती. 
"कुणाला लावतेयस?" तो
"काकू झोपल्यात हे मामंजीना सांगावं लागेल. नाहीतर काही खरं नाही माझं! पण उदयसिंह मामंजी किंवा परशा कुणाचाही फोन लागतच नाहीये!" ती अस्वस्थ झाली होती.
"तुला बोर होतंय का इथे?" तो
"नाही भीती वाटतेय!" ती
"काय भीती? तू बस इकडे मी काम करत बसतो माझी!" तो उठून आपल्या टेबलजवळ गेला.
तो ही आपल्यावर प्रेम करत होता हे कळल्यावर तिला थेट बाल्कनीतून खाली उडी मारावीशी वाटली. जेव्हा उदय आप्पांना घेऊन घरी आला होता तेव्हा आपल्यापैकी कुणालाच आबांची आठवण कशी झाली नाही याचा तिला पश्चाताप होऊ लागला होता. आबांनी नक्कीच आप्पाला परत जायला लावलं असतं यात आप्पानाही शंका वाटली नसती.
तिने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि डोळे मिटले. तिचे लग्नाआधीचे दिवस तिच्या डोळ्यांसमोर तरळू लागले. किती आनंदी होतो आपण इतर अगळ्यांसाठी आपला आनंद आपण कायमचा गमावून बसलो. तिचे डोळे ओले झाले. आण्णा-आई, सौरभ सगळ्यांसाठी आयुष्याचं बलिदान दिलं आपण! पण माझं काय? माझ्या सुखाची चिंता करणारं कुणी आहे? एक क्षण मला सुख मिळावं म्हणून कुणी काही करतं? अचानक लग्नाआधीची कोमल तिच्यात संचारू लागली. मग मी का सगळ्यांचा विचार करतेय? खरं तर मी आता माझाच विचार करायला हवा! बास! आता सगळ्यांसाठी खूप केलं आता जगायचं स्वतःसाठी!! नाहीतर जसं हक्काच्या निशांतला गमावलं तसं अजून कायकाय गमावू आपण? तिचं डोक्यात विचारांचा कल्लोळ माजला होता. तिने स्वतःशीच काहीतरी ठरवलं होतं.
"निशांत! तुझं काम खूप महत्त्वाचं आहे का रे?" ती
"तसं नाही! पण तू अनकम्फर्टेबल होतेयस गप्पा मारायच्या तर मग वेळ आहे तर उरकून घ्यावं म्हटलं!" तो फाइल बंद करत बोलला.
"एक सांगायचं आहे तुला!" ती.  शाळेत असताना पहिल्यांदा भाषण करण्यासाठी स्टेजवर जाताना जसं पोटात गोळा उठतो तसं तिचं झालं होतं. उर धडधडत होता घशाला कोरड पडली होती.
"सांग ना!" तो उठून पुन्हा बेडवर येऊन बसला.
"माझं आजही तुझ्यावर खूप प्रेम आहे!" ती कातर स्वरात बडबडली.
"माझं ही आहे!" तो हसला.
"मी मस्करी करत नाहीये!" तिला थोडासा राग आला.
"मी ही मस्करी करत नाहीये!" तो पुन्हा हसला.
"निशांत!" ती वैतागली
"कोमल! तू किती मस्करी करतेस ते मला माहिती आहे. ही स्टाईलच आहे तुझी. मी फसणार नाहीये!" ती कॉलेजात मुलांची थट्टा करायची तशीच आत्ताही करत असावी असं त्याला वाटत होतं. पण ती तिच्या मनातलं त्याला सांगत होत. लांडगा आला रे आला गोष्टीतल्या मेंढपाळासारखी तिची अवस्था झाली होती. वैतागून काहीही विचार न करता तिने त्याच्या अंगावर थेट झेपच घेतली. तिच्या धक्क्याने तो बेडवर उताणा पडला आणि ती त्याच्या अंगावर. त्याला काही कळायच्या आतच तिने आपल्या बारीक नाजूक ओठांमध्ये त्याचे ओठ गच्चं पकडत डोळे मिटून एक दीर्घ चुंबन घेतले. अचानक झालेल्या या हल्ल्याने तो ही गडबडून गेला. तिला दूर ढकलण्यासाठी उठलेले त्याचे हात तसेच हवेत थांबले आणि नकळत त्यानेही मन उंचावत तिच्या उत्कट चुंबनाला प्रतिसाद दिला. अचानक भानावर येत ती त्याच्यापासून दूर झाली आणि समोरच्या खिडकीजवळ जाऊन उभी राहिली.

तिचं डोकं काम करेनासं झालं. तिला खूप छान वाटलं पण का कोण जाणे तिला गुदमरल्यासारखं होत होतं. वर्षानुवर्षे अंधारकोठडीत राहिलेल्या कैद्याला सूर्यप्रकाश पाहिल्यावर जसा आनंद होतो पण तो सूर्यप्रकाश सहनही होत नाही अगदी तसंच तिचं होत होतं. तिची छाती जोरजोरात वर खाली होऊ लागली. पुढे काय होणार होतं तिला काहीही माहिती नव्हतं.
इकडे अचानक घडलेल्या या सगळ्याने गडबडून गेलेल्या निशांतचीही अवस्था काही वेगळी नव्हती. आत्ता जे झालं ते खरंच झालं की तो एक भास होता हे त्याला कळेना. आख्ख कोवळं वय जिच्या स्वप्नांच्या सानिध्यात गेलं तिने आज लग्न झाल्यावर त्याला असं आश्चर्यचकित केलं होतं. तो तिला न्याहाळू लागला. गडद जांभळ्या रंगाची शिरशिरीत साडी आणि त्याच रंगाचा ब्लाउज घातला होता. खिडकीतून ऊन पडल्याने तिचा चेहरा, साडीच्या पदराच्या वरची छाती आणि खांदा उजळून निघाला होता. तिचा सावळा रंगसुद्धा उन्हाने चकाकत होता. तिचं कमनीय शरीर किती आकर्षक आहे त्याला आत्ता दिसत होतं. कारण त्या नजरेने त्याने तिला कधी पहिलंच नव्हतं. तिची पाठ जवळजवळ उघडीच होती, तिच्या ब्लाउजची पाठच तेवढी रुंद आणि खोल होती. ब्लाउजच्या शिरशिरीत कपड्यातून तिची पांढरीशुभ्र ब्रा तिच्या मांसल शरीरात रुतलेली दिसत होती. पाठीच्या मधली घळई ब्लाउजपासून सुरु होत तिच्या कमरेवर एक जीवघेणं वळण घेत तिच्या साडीच्या आत गेली होती. पाठीच्या खालचे फुगवटे घट्ट लपेटलेल्या साडीमुळे उठावदार दिसत होते.  या झटापटीत तिच्या घट्ट आवळून अंबाडा बांधलेल्या केसातून एक बट निसटून तिच्या चेहऱ्यावर झुलत होती. आणि ती हाताची घडी घालून खिडकीतुन बाहेर बघत उभी होती. अशा वेळी तोल जातोच. त्यात ज्या व्यक्तीसोबत आख्ख आयुष्य घालविण्याची  स्वप्नं पहिली असतील तीच व्यक्ती समोर असेल तर हे आणखीच अवघड होऊन बसतं.

तो स्वतःला सावरत उठून तिच्या जवळ गेला आणि तिच्या खांद्यावर आलगद आपला हात ठेवून त्याने तिचा खांदा हलकेच दाबला. 
"ठीक आहे कोमल! वाईट वाटून घेऊ नकोस! होतं असं. तू गिल्टी वाटून घेऊ नकोस. मी समजू शकतो!" तो
त्याचा तो स्पर्श इतका आश्वासक होता आणि एवढ्या प्रेमळ शब्दांत कुणीतरी बहुधा तिच्याशी पहिल्यांदाच बोलत होतं. ती त्याच्या प्रेमात विरघळून गेली आणि मागे वळून तिने त्याला घट्ट मिठी मारली आणि तिचा बांध फुटला. त्याला वरवर अधिकच गच्च आवळत ती हमसून हमसून रडू लागली. त्याला काय करावे कळेना. ती त्याच्या छातीवर डोकं ठेऊन हमसत होती. शेवटी कचरत कचरत त्याने तिच्या पाठीवर आपला हात ठेवला आणि अलगद थोपटत तो बोलला, " शांत! शांत! बस्स! पुरे आता!" खरं तर त्यालाही शब्द सुचत नव्हते. किती झालं तरी त्याचाही जीव तिच्यात कुठेतरी गुंतला होताच. त्याने तिचे दोन्ही खांदे आपल्या हातात घट्ट धरत तिला आपल्यापासून दूर केलं. ती अजूनही मन खाली घालून हुंदके देतच होती. त्याने तिच्या हनुवटीला धरून तिचा चेहरा वर केला. तिने पाणावलेल्या डोळ्यांनी एकदा त्याच्याकडे पाहिलं. तिचा चेहरा लाल झाला होता. तिच्या डोक्यावरून प्रेमाने हात फिरवत तो गोड हसला. रडता रडताच अचानक तिच्याही चेऱ्यावर स्मित फुललं. किती सुंदर दिसली ती! दोघांच्याही नजरा एकमेकांच्या डोळ्यात खोल कुठेतरी स्वतःला शोधत होत्या! बहुधा डोळ्यांनाच त्यांची भाषा समजली आणि त्या दोघांनी एकमेकांना घट्ट मिठी मारत आपले ओठ एकमेकांच्या ओठांना भिडवले. एका हाताने पडदा पुढे सारत त्याने खिडकीतून येणाऱ्या उजेडाची वाट बंद केली. आपल्या दोन्ही हातांच्या ओंजळीत त्याचा चेहरा धरून ती त्याचावर तुटून पडली. तो ही तिच्या ओठांना अलगदपणे चोखत होता. त्याने हातांनी तिची कंबर घट्ट पकडली होती. साडीच्या कडेवर दाबाने उठलेल्या मांसात त्याचे अंगठे रोवले गेले होते. उंची कमी असल्याने तिला टाचा उंचावून उभे राहावे लागत होते. पण सलग तसं उभं राहिल्याने तिच्या नडग्या भरून येत व ती मध्येच टाचा टेकवी आणि काही सेकंदात पुन्हा टाचा उंचावून त्याच्यावर तुटून पडे. यात तिचे उरोज त्याच्या छातीवर रगडले जात होते. ती बाकीचं सारं काही विसरली होती. हा क्षण तिचा होता आणि तिला तो गमावायचा नव्हता. ती वेड्यासारखी त्याच्यावर बरसत होती. त्याचे ओठ आता ती अक्षरशः चावू लागली होती. आपली जीभ त्याच्या तोंडात कोंबून तिने त्याच्या जिभेला लपेटत होती. त्याची जीभ आपल्या तोंडात घेऊन खेळत होती. तिचे हात अनियंत्रितपणे त्याच्या मानेवर पाठीवर केसांत भराभर फिरत होते. तिला उत्तेजना सहन होईनाशी झाली होती. तो नाही म्हटलं तरी जरा चकितच झाला होता. तिची कसरत लक्षात येताच त्याने आपले दोन्ही हात तिच्या नितंबांखाली मांड्यांवर धरत तिला हलकेच उचललं. त्याचे लिंग तिच्या मांड्यांच्या मध्ये बोचू लागलं आणि ती आणखीच वेड्यासारखं करू लागली. त्याने तिला आणखी वर उचलून तिचं काम सोपं केलं. तिला तसंच उचलून धरत तो मागे सरकत दरवाज्याजवळ गेला आणि पाठीनेच दरवाजा ढकलून बंद केला. तिने हातांनी आपली साडी आणि पेटीकोट वर ओढून गुडघ्यांपर्यंत आणला आणि त्याच्या कमरेला पायांचा विळखा घातला. मान खाली झुकवून ती त्याच्या ओठांवर आणि खांद्यांवर तुटून पडली होती. त्याचे हात तिच्या पाठीवर फिरत होते. तिच्या उरोजांचा होणारा स्पर्श त्याच्यातही शृंगाराचा अंगार फुलवत होता. अधशासारखं त्याची मान आणि खांदा काळा निळा होईपर्यंत ती त्याच्यावर बरसत राहिली. पण तिच्या रोमारोमात पेटलेली आग शमण्यापेक्षा अधिकच भडकत होती. त
त्याच्या कमरेभोवतीचा आपल्या पायांचा विळखा सोडवत ती जमिनीवर उभी राहिली. त्याच्यापासून दूर होत तिने त्याची कॉलर पकडली आणि त्याला खेचत ती बेडजवळ घेऊन गेली. तिने जोराचा धक्का देऊन त्याला बेडवर उताणे पाडले. त्याच्या ट्रॅक पँटचा तंबू झाला होता. तिने पटकन आपल्या साडीच्या पदराला खांद्यावर लावलेली पिन काढली आणि साडीचा पदर गळून जमिनीवर पडला. तिच्या मुसमुसलेल्या तारुण्याची तिजोरी तिने त्याच्यासमोर आणून ठेवली होती. तिचे मध्यम आकाराचे अगदी गच्च असलेले उरोज जोरजोरात होणाऱ्या श्वासोच्छवासामुळे गदागद वर खाली होत होते. ब्लाउजची वरची कड तिच्या उरोजांमध्ये दाबली जाऊन तिथे तिच्या उरोजांवर हलकासा फुगवटा आला होता. एका हातात सहज मावेल एवढ्या आकाराचेच तिचे वक्ष होते पण त्यांचा घट्टपणा खूपच आकर्षक होता. ते तसेच होते की ब्लाउज टाईट असल्यामुळे तसे दिसत आहेत याचा विचार तो करत होता. इतकावेळ झटापट केल्याने तिच्या ब्राचे स्ट्रॅप दोन्ही खांद्यांवर ब्लाउजच्या बाहेर आले होते. ब्लाउजच्या खाली तिचं अगदी सपाट पोट हलकेच थरथरत होतं. कमरेवर गुंडाळलेल्या साडीच्या किनारीच्या दाबाने तिच्या पोटावरचं आणि कमरेवरचं मांस दाबाने किंचित फुगून बाहेर आलं होतं. आणि पोटाच्या मध्यभागी तिच्या साडीच्या निऱ्यातुन तिची बेंबी बाहेर डोकावत होती. दोन्ही हात स्वतःच्या मानेच्या माहे नेत ती काहीतरी करू लागली. हात वर गेल्या साडीच्या आणि ब्लाउजच्या मधल्या भागाचं वळण अगदी सुरेख दिसू लागलं आणि ब्लाउजच्या बाह्या तिच्या जराशा मांसल दंडांमध्ये रोवून त्यांना अधिकच आकर्षक करू लागल्या.  धडपडत तिने तिचे मंगळसूत्र गळ्यातून काढले आणि समोरच्या टेबलावर भिरकावले. तो अवाक् होऊन फक्त पाहत होता.

जरासं पुढे येत तिने एका हाताने साडीच्या निऱ्या धरून ओढल्या आणि साडी खाली सोडून दिली. पेटीकोटची गाठ सोडताच तो ही तिच्या पायात गळून पडला. तिने काळ्या रंगाची पँटी घातली होती. ती इतकी घट्ट होती की तिच्या योनीचे फुगवटे आणि मधली चीर यांचा आकार वरूनही स्पष्ट दिसत होता. तिच्या फुगीर तट्ट मांड्या गुडघ्याकडे निमुळत्या होत गेल्या होत्या. तो नकळत मागे मागे सरकत होता. ती बेडवर येऊन तिच्या गुढघ्यांवर बसली. पाय दुमडल्याने एकमेकांच्या दाबाने तिच्या मांड्या आणि नडग्या दोन्हीही आणखीच टच्च झाल्या मांसाचा तिच्या त्वचेवर पडणार ताण त्याच्या डोळ्यांनाही जाणवत होता. तिने स्वतःच आपल्या ब्लाउजचे एक एक हूक काढायला सुरवात केली. एकेक करून तिने सगळे हूक काढले आणि अलगद आपले स्तन ब्लाउजमधून बाहेर काढत हातांतून उतरून ब्लाउज खाली टाकला. तिच्या गव्हाळ त्वचेवर पांढराशुभ्र रंग खुलून दिसत होता. तिच्या ब्राची फिटिंगही अगदी परफेक्ट होती. काखेत पाठीवर खांद्यांवर पोटावर जिथे जिथे म्हणून पहावं तिथे तिथे ती तिच्या शरीरात हलकीशी रुतली होती 
तिने पुढे सरकत त्याचा टी शर्ट पकडला आणि वर केला त्यानेही हात वर करून तिचं काम सोप्प केलं. टी शर्ट भिरकवत तिने घोद्ययावर बसावं तसं त्याच्यावर बैठक मारली. खाली वाकत त्याच्या छातीवर तिने आपले ओठ अलगद टेकविले. तिच्या खांद्यांत आणि पाठीत दबलेल्या ब्राच्या स्ट्रॅपमध्ये बोट घालून तो खेळत होता. ती त्याच्या पोटावर छातीवर आणि खांद्यांवर वेड्यासारखी तुटून पडली होती. छातीवरून घसरत ती खाली खाली गेली. आपली नाजूक बोटं त्याच्या पँटमद्ये अडकवत तिने त्याची पँट आणि अंडरवीअर दोन्ही गुडघ्यांपर्यंत खाली ओढले. त्याचे लिंग फटकारून बाहेर आलं आणि तिच्यासमोर फडफडू लागलं. वाकल्यामुळे तिचे गुबगुबीत उरोज आणखीच उन्नत झाले होते. त्याने स्वतःच पाय पँट पायाच्या बाहेर काढले. 
त्याच्या पायांवर बसत तिने त्याच्या लिंगावर आपल्या दोन्ही हातांनी घट्ट पकड घेतली. पायांना तिच्या भरगच्च मांड्यांच्या मुलायम स्पर्श त्याला बेभान करू लागला. त्याने डोळे मिटले. आपण स्वप्नांत आहोत असंच त्याला वाटू लागलं.
हातांनी घट्ट दाबून धरत तिने त्याचे लिंग जोरजोरात हलवायला सुरवात केली. दोघांनाही आता आजूबाजूचे भान राहिले नव्हते. तिला तर आता कशाचीच पर्वा नव्हती. सगळी सूत्रे स्वतःकडे घेत तिने प्रणयात रंग भरायला सुरवात केली होती. तिचा खोडसाळपणा कुठपर्यंत जातोय याची उत्सुकता वाढत होती आणि म्हणूनच तो स्वतः काहीही न करता तिला हवं तसं करू देत होता. जवळपास तिच्या मनगटा एवढया जाडीचं ते हत्यार तिला नीट हातातही धरता येत नव्हतं. पण ती आता पुरती पेटली होती. उठून बसत तिने आपल्या उजव्या हाताने तिने हळूच आपल्या ब्राचा डाव्या खांद्यावरील स्ट्रॅप उतरवला आणि तसाच दुसऱ्या बाजूचाही. पण ब्राची फिटिंग इतकी छान होती की तिच्या उन्नत उरोजांना बिलागलेली ब्रा त्यांच्यापासून दूर व्हायला तयार नव्हते. दोन्ही स्ट्रॅप्स तिच्या कोपरांवर रुळत होते पण तिचे स्तन अजूनही लपलेलेच होते. एका बाजूने पडलेल्या उजेडाने तिच्या ब्राचे चकचकीत कापड चमकुन त्यांची गोलाई अधोरेखित होत होती. तिने पुन्हा पुढाकार घेत डाव्या स्तनात हात घालत तो कपच्या बाहेर काढला आणि नंतर दुसराही! तिचे दोन्ही स्तन आता त्याच्यासमोर मुक्त होते. अगदी घट्ट!! तिच्या जराशा हलचालीनेही ते थरथरत होते. ब्राचे हूक काढण्यासाठी तिने आपले हात पाठीमागे नेले. हात मागे नेल्याने तिची पाठ जराशी वक्र झाली आणि त्यामुळे तिचे उरोज उभारून आणखी बाहेर आले. न राहवून त्याचे हात आपोआप तिच्या उरोजांवर स्थिरावले व तो तिचे नाजूक वक्ष अगदी हळुवारपणे कुरवाळू लागला. ब्राचे हूक निघताच तिने ब्रा काढून दूर भिरकावली आणि तिचे स्तन त्याच्या तावडीतून सोडवत ती पुन्हा वाकली आणि तिने दोन्ही हात त्याच्या लिंगाभोवती गुंफले आणि आपले बारीक नाजूक ओठ त्याच्या लिंगाच्या टोकावर अलगद टेकवले. त्याच्या जाडजूड भाल्यावर आपल्या नाजूक ओठांचा दाब टाकत तिने ते सावकाश आत घेतले. लिंगाच्या आकारामुळे तिचा एवढा मोठा आ वासला गेला कि आपले ओठ दोन्ही बाजूंनी फाटतात की काय असं तिला वाटलं. पण मदनाच्या बाणांनी ती आता पुरती घायाळ झाली होती. त्याच्या लिंगाच्या त्वचेवर तिचे ओठ आपोआपच घट्ट लपेटले गेले होते. ती हळुवारपणे आपलं डोकं पुढे मागे हलवू लागली. त्याच्या लिंगाभोवती तिची गरम जीभ वेटोळे घालत होती. तिचं सारं लक्ष त्याच्या चेहऱ्याकडे होतं. त्याच्या चेहऱ्यावरचे चित्रविचित्र हावभाव पाहून तिला हसू येत होतं आणि त्यामुळे ती आणखी उत्तेजित होऊन दुप्पट जोमाने त्याच्या लिंगावर तुटून पडत होती. तिची लाळ ओघळून त्याचे लिंग थबथबले होते. लाळ तिच्या हनुवटीवरूनही ओघळून तिच्या मानेवरून अगदी तिच्या स्तनांपर्यंत ओघळली होती. त्याला हा अनुभव नवीन होता. तिने थांबावं असंही वाटत होतं आणि अजून असंच करावं असंही वाटत होतं. तिच्या क्रीडेने शेवटी व्हायचं तेच झालं. त्याचा गरम फवारा थेट तिच्या नरड्यात उडाला. झटकन तिने त्याचं लिंग बाहेर काढलं. ते तोंडात तसंच धरून ती समोरच्या बाथरूममध्ये पळाली. 
बाथरूमच्या दारातच वाकून ती आत थुंकली. एका हाताने दरवाजा धरून आणि एक हात छातीवर धरून ती खाकरून घशातून वीर्य बाहेर थुंकत होती. वाकल्याने तिचे भरदार नितंब आणखी फुगले होते. तिची पँटी त्या दोन टरबुजांच्या मध्ये लुप्त झाली होती. बारीक कमरेच्या खालच्या फुगवट्याने तिची वळणे आणखी अधोरेखित झाली. आता त्याची पाळी होती. तो उठला आणि मागून जाऊन तिला बिलगला. ती झटकन उभी राहिली. त्याचे लिंग तिच्या नितंबाच्या खाली मांड्यांच्या मध्ये घासु लागलं. तिच्या वक्र कमरेवर घट्ट पकड घेत त्याने तिच्या मानेवर चुंबनांचा वर्षाव करायला सुरवात केली. तिच्यासाठीही हा अनुभव नावाचं होता. उदयच्या स्पर्शात तिला फक्त किळसवाणी वासना जाणवायची. एवढं प्रेम एवढी उत्कटता ती पहिल्यांदाच अनुभवत होती. तिचे खांदे, तिची पाठ, तिची मान त्याच्या प्रेमाच्या वर्षावात न्हाऊन निघाली होती. त्याचे हात तिच्या सपाट मुलायम पोटावर भिरभिरत होते मध्येच एखादं बोट तिच्या नाजूक खळीत घुसत होतं. चुंबनांचा वर्षाव न थांबवता त्याचे हात हळूहळू वर सरकत तिच्या उरोजांपर्यंत पोचले. त्याने तिचे गुबगूबीत नाजूक स्तन हलकेच आपल्या हातांमध्ये घेतले. तिला गरम तव्यावर जणू थंड पाण्याचा शिडकावा झाल्यागत झालं. त्याचा स्पर्श इतका बेभान करणारा होता की तिच्या तोंडून नकळत एक मोठा सुस्कारा बाहे पडला.
तिला तसंच मिठीत धरत त्याने आत ढकललं आणि पाठीने दार बंद केलं. तिला तसंच भिंतीवर दाबून तो पुन्हा तिच्या पाठीवर बरसू लागला. ती डोळे घट्ट मिटून दुष्काळात राखराखलेल्या जमिनीवर होणारा मुसळधार पाऊस अनुभवू लागली. उत्तेजना असह्य झाल्याने तिने आपले डोळे गच्च मिटून घेतले. तिच्या कपाळावर आठ्यांचं दाट जाळं पसरलं होतं. तिचे गच्च उरोज भिंतीवर दाबले गेले होते. तिच्या पाठीवर आणि नितंबावर तो अधाशीपणे जीभ फिरवत होता. पाठीवर हात धरत तो तिला आणखी जोराने भिंतीवर दाबत होता. त्याच्या जीभेने होणाऱ्या गुदगुल्यांमुळे येणारे कण्हण्याचे उमाळे ती ओठ दातांखाली दाबून धरून आतल्या आत जिरवत होती. तिने आपल्या मुठी गच्च आवळून हात भिंतीवर दाबून धरले होते. हातांनी तिच्या भरगच्च मांड्या कुरवाळत तो तिचे नितंब चाटत होता. तिची योनी पाझरू लागली होती. तिच्या पाझरचे ओघळ तिची सगळी पँटी ओली करून तिच्या मांड्यांवरून तिच्या गुडघ्यांपर्यंत पोचले होते. स्वतःला त्याचा तावडीतून सोडवत ती त्याच्यापासून दूर झाली. पण आता त्याला थांबविणे अशक्य होतं. भूकंपला एकदा सुरवात झाल्यावर तो त्यांच्यातली सगळी शक्ती संपेपर्यंत थांबतो थोडीच!!

त्याने पुढे होत तिच्या कमरेला घालत तिला जवळ ओढलं. ती त्याच्या मिठीत आली. तिच्या योनीवर त्याचे ताठरलेलं लिंग धडकलं. तिचे वक्ष त्याच्या केसाळ छातीवर आदळले. मांड्या एकमकींना घासु लागल्या. तिच्या नितंबाच्या जरासं वर पाठीच्या वळणावर त्याने आपले हात स्थिरावले.  आणि तिला आणखी जवळ ओढत तिच्या उरोजांवरचा आपल्या छातीचा दाब आणखी वाढवला त्या कामुक स्पर्शाचा उत्तेजनेने ती पुन्हा भरून गेली. तिने मान वर करून त्याला आमंत्रण दिले. एका हाताने तिच्या कमरेला विळखा घालून दुसरा हात तिच्या मानेवर ठेवत त्याने तिचे मुलायम ओठ पुन्हा आपल्या ओठांमध्ये पकडले आणि चोखू लागला. जसजशी उत्तेजना वाढू लागली तसतसा तिच्या मानेवरचा त्याचा हात घसरून तिच्या स्तनावर घसरला. हाताने अलगद तिचा स्तन दाबायला त्याने सुरवात केली. तिच्या लुसलुशीत मुलायम स्तनांचा स्पर्श अगदी वेड लावेल असाच होत. त्याच्या हाताच्या स्पर्शामुळे तिच्याही सगळ्या शरीरावर सरसरून काटा फुटला होता. त्याने तिचे फटाफटणारे निपल हलकेच आपल्या बोटांच्या चिमटीत पकडले आणि हळूच पिरगळले.
"आsssss ह!!" तिच्या तोंडून आवाज फुटला.
त्याने तिचा स्तन दोन्ही बाजुंनी दाबून धरला. तिचे स्तनाग्र तरारून बाहेर आले. आपल्या जिभेने तिथे अगदी हलकासा स्पर्श करत त्याने पेटलेल्या कामाग्नीत तेलाचा डबा पालथा केला.
"उंss!! अंहsssaa!!" ती सुस्कारली. प्रणयाच्या वर्षावात चिंब भिजत होती ती. तिचे दोन्ही हात त्याच्या केसांत फिरत होते. निपलशी खेळता खेळता त्याने अचानक तिचा स्तन तोंडात घेतला. अर्धाधिक स्तन तोंडात घेत तो एखादा आंबा चोखल्याप्रमाणे हावरटपणे चोखु लागला.
"आहss! स्सsssss!" विव्हळत ती आपल्या उत्तेजनेला वाट करून देत होती. आलटून पालटून दोन्हीही उरोजांवर तो तुटून ओढत होता. जेवघेण्या उतेवजनेने ती विव्हळून बेजार झाली होती. दोघांची शरीरे घामाने डबडबली होती.
त्याने हात लांबवून शॉवरचा नळ उघडला आणि फस्सकन पाण्याचा फवारा दोघांच्याही शरीरावर उडाला. अचानक थंड पाणी अंगावर उडाल्याने ती थरारली.
""आsssहाहा!! हूंsssss!" 
काही क्षणातच दोघांची शरीरे नखशिखांत भिजली. तो गुघ्यांवर बसत तिचे पोट चाटत होता. आपली जीभ तिच्या बेंबीत घुसळत होता. ती आवेगत स्वतःचे स्तन करकचून पिळत होती. त्याच्या हातांनी तिच्या गरगरीत नितंबावर एकच हल्ला चालवला होता. पाण्याचे ओघळ मानेवरून खांद्यावरून तिच्या छातीवर पसरून दोन्ही स्तनांच्या मधून खाली तिच्या सपाट पोटावर उतरत होते. दोन्ही तट्ट झालेल्या निपल्सवरून पाण्याच्या ठिपक्यांची धार लागली होती. ती वेड्यासारखे स्वतःचेच केस ओढत होती.
तिच्या शरीराचा कोपरा न कोपरा धुंडाळून झाल्यानंतर त्याने बोटं तिच्या पँटीत अडकवली आणि खाली ओढली. तिच्या घट्ट मांड्यांतून ती निघत निघेना. कशीबशी ओढून ताणून त्याने ती उतरवली. तिच्या गुप्तांगावर पाण्याचे ओघळ वाहत तिच्या योनीद्वारातून खाली मांड्यांवर उतरू लागले. उभे राहत त्याने पुन्हा तिला आपल्या मिठीत ओढले. आणि एका हाताने तिला धरत दुसऱ्या हाताचे बोट तिच्या योनीत खुपसले.
"ह..ह.हsssss!" तिचं आख्खं शरीर अक्षरशः थरथरू लागलं. त्याने पुन्हा आपलं बोट सावकाश बाहेर काढलं.
"ईस्ससsssss!" तिला असह्य होऊ लागलं. कितीतरी महिन्यांनी तिला पुरुषाचा स्पर्श होत होता आणि तो ही इतका मादक, इतका हळुवार!! तिने त्याच्या खांद्यावर जोरजोरात चावायला सुरवात केली. तो घसाघस बोट आतबाहेर करत होता आणि ती उसळ्या मारत मोठमोठ्याने विव्हळत होती. तिच्या हातांची नखे त्याच्या पाठीवर ओरखडे काढू लागली होती. पण त्याला भान होतं कुठे. तिच्या योनीला आणखी तापवण्यात तो मग्न झाला होता. तिचे प्रतिसाद बघून त्याचा चेव आणखीच वाढत होता आणि तो दुप्पट जोमाने आपलं काम करत होता. शेवटी तिने त्याचं मनगट अगदी घट्ट धरून त्याचा हात दूर केला. त्याला जे समजायचं ते समजलं. त्याने तिची पाठ भिंतीला टेकवून तिला भिंतीशी दाबून धरलं.स्वतःला तिच्या शरीरावर दाबत त्याने तिचे अंग चोळायला सुरवात केली. 
"निशांत! प्लिsss ज!" ती बडबडली.
जरासं वाकत त्याने तिचा डावा गुडघा उचलून आपल्या कमरेशी धरला. आपला गुडघा थोडासा वकवत त्याने आपले लिंग तिच्या योनीजवळ नेले. ती आपल्या नाजूक बोटांत त्याच ते जाडजूड हत्यार अलगद धरून त्याला रस्ता दाखवू लागली. त्याच्या लिंगाच्या टोकाचा योनीला स्पर्श होताच ती विव्हळली. जे काही होणार होतं ते मुसळधार होणार होतं याची दोघांनाही खात्री होती. दोन तीन वेळा तिच्या फटीत लिंग वर खाली घासल्यानंतर त्याने हळूच दाब देत आत घुसण्याचा प्रयत्न केला. पण त्याच्या लिंगाच्या मनाने किरकोळ शरीरयष्टीच्या कोमलचा योनीमार्ग खूपच अरुंद होता.
"आह..आह.. हळूच!" ती जराशी घाबरली.
त्याने पुन्हा जोर लावला आणि तिची योनी फाकवत त्याचं दगडासारखं झालेलं लिंग आत घुसलं.
"आई..आई..आयाईss गं!! हळू निशांत...हळू प्लीज!" ती त्याला विनवू लागली.
तो बोलण्याच्या परिस्थितीत नव्हताच. एका हाताने तिचा गुडघा उचलून धरत दुसऱ्या हाताने तिच्या खांद्यावर त्याने घट्ट पकड घेतली होती. तिने दोन्ही हातांनी त्याचे खांदे धरून ठेवले होते. तिच्या स्तनांना त्याच्या शरीराचा चिरत स्पर्श होत होता. त्याने आणखी एक जोराचा झटका दिला आणि सगळंच्या सगळं लिंग आतमध्ये घुसवलं! त्याच्या शरीरांमधील अंतर संपलं. पुन्हा त्याची उत्तेजित शरीरं एकमेकांना बिलगली. त्याच्या हत्याराच्या आकारामुळे तिच्या योनीवर कमालीचा ताण आला होता. ती कुंथत होती. त्याने कंबर हलवत सावकाश लिंग बाहेर ओढलं.
"सस्ससस्सssssss हंsssssss! ती हुंकारली. त्याचा श्वासोछवासही त्याच्या हालचालींनुसार होत होता. लिंग आता घुसताना ती आवाज दाबत दीर्घ श्वास घेत होती आणि त्याचे लिंग बाहेर येताना सुस्काऱ्यासोबत तिचा श्वास बाहेर पडत होता.तिच्या छातीतली धडधड त्याला जाणवत होती. त्याने पुन्हा अलगद लिंग आत सरकवलं. आता तिच्या कामरसाने भिजल्यामुळे ते मागशेपेक्षा कमी प्रयत्नात आत शिरलं. तिलाही थोडा कमी त्रास झाला पण जेवढा झाला तो ही असह्य होता. त्याने संथ गतीने लिंग आत बाहेर करण्यास सुरवात केली. आणि ती प्रमसुखाच्या पायऱ्या चढू लागली. प्रत्येक ठोक्यावर तिची उत्तेजना वाढ्तव्ह जाऊ लागली. त्याची मान दोन्ही हातांनी घट्ट धरून तिने आपले ओठ त्याच्या ओठांशी भिडवले.  हळू हळू वेग वाढवत त्याने तिची परीक्षा बघण्यास सुरवात केली. त्या भल्यामोठ्या लिंगाचा असह्य मार सहन करत ती सुखाच्या वर्षावात मनसोक्त भिजत होती. त्याची कंबर एका लयीत पुढे मागे होत होती आणि त्याच्या तालावर तिचे मु मुलायम गोळे उसळ्या मारत होते. वेदने सुखात केव्हाच बुडून गेली होती. योनीत त्याच्या लिंगाचा गरम स्पर्श आणि शरीरावर वाहत्या पाण्याचा थंडगार स्पर्श याचा आनंद ती मनसोक्त उपभोगत होती. आता त्याचा वेग कमालीचा वाढला होता. जोरजोरात कंबर पुढे मागे करत तो धडका घेत होता. वेदना पुन्हा डोकं वर काढू लागली होती. पाय आणि कंबर अवघडून आले होते. उभं राहणं आता तिच्यासाठी अशक्य होतं.
"नि...शां.. त...दुःख..त..य..सोड..सोssss द! सोड नाsssss!"
तिने तिच्या उचलून धरलेल्या पायावरची त्याची पकड सोडवली आणि ती खाली कोसळली. तिला उताणे पाडत निशांतने पुन्हा तिच्यात प्रवेश केला. तिच्या मांड्या हाताने गच्च धरून ठेवत तो तिला ठोकत होता.
"मंsss अ.. अ...अ... आsss ह! आss ह!" तिच्या ओरडण्याचा आवाज वरवर मोठा होऊ लागला होता.
तोंडावर शॉवरचं पाणी उडत असल्यामुळे तिला डोळे उघडताही येत नव्हते. तिचे रसरशीत ओठ तिने आपल्या दातांखाली दाबून धरत धरत कमीत कमी आवाज बाहेर पडू देण्याचा प्रयत्न चालविला होता. जशीजशी त्याची उत्तेजना वाढत होती तसतसा त्याचा वेग आणि तिच्या कण्हण्याचा आवाजही वाढत होता. काही वेळाने आपला जोरदार फवारा तिच्या अरुंद योनीमध्ये उडवून तो कोसळला. लिंग बाहेर काढून तो तसाच तिच्या अंगावर कोसळला. त्याचं डोकं तिच्या स्तनांच्या जरासं वर तिच्या मानेखाली होतं. तिने आपल्या हातांनी त्याला हलकेच मिठी मारली होती. तिच्या चेहऱ्यावर नजर लागण्याइतपत गॉड हसु फुललं होतं. डोळे मिटून ती शांतपणे पडून होती. पाण्याचे थेंब त्याच्या पाठीवर पडत विखुरले जात होते. जणू तिच्या दुःखाच्या, तिच्या वेदनेच्या ठिकऱ्या होत होत्या. तिची सारी दुःख, साऱ्या वेदना जणू तो स्वतःवर झेलत होता.
थोड्या वेळाने शुद्धीत येत ते दोघेही बाहेर आले  आणि त्यांनी भराभर आपले कपडे व्यवस्थित केले. तिने खिडकीचे पडदे बाजूला सारले. आकाशात काळ्या ढगांनी दाटी केली होती. मृदगन्ध दरवळू लागला होता. उन्हाळा संपला होता. आभाळही धरणीवर बरसण्यास उतावीळ झालं होतं...